Orman ineği sıçradı... Tıpkı çitin üstünden atlayan bir koyun gibi zıplardı Orman İneği. Ve kanatlı bir uçan domuzunkiler gibi olan kanatlarını çırptı, ama kanatlı bir uçan domuzunkiler kadar küçük olan kanatları kocaman cüssesinin uçmasını sağlayamıyordu... Sadece Selpak reklamındaki fil gibi her attığı adımda ‘güm!’ ‘güm!’ diye sesler çıkmasını engelliyordu... Kanatları sayesinde kendini kocaman bir şişe zeytinyağı kadar hafif, bir stady cam kadar yumuşak hareket eden bir denge harikası gibi hissediyordu Orman İneği...
Postu koyu kahvereni ve yeşil uzun tüylerdendi. Kapkara bir burnu vardı ve böğürtlen yemeyi severdi.. Kaloriferlerin içinde yetişen ahududuları aramak ise en büyük eğlencesiydi, çünkü bu sayede o kara burnunu her yere soktuğunu kanıtlamış oluryordu sanki...
Orman İneği’nin dört tane kulağı vardı. Bunlardan birinde dört tane delik vardı. Bu deliklerden birinde bir kuş tüyü, öbüründe bir parça ip, öbüründe halka şeklinde bir küpe, sonuncusunda ise kısa ve siyah bir kedi tüyü takılı dururdu. Kedi tüyünün rengi ay ışığı kadar karanlık ve siyahtı...
Orman ineği kanatlarını çırparak birazcık yükseldi ve bir fil kadar heybetli olan bedenini çitin üstünden atlayan koyunlarınki gibi bir sıçrayışla bir adım daha ileri götürdü.. Orman İneği tıpkı postu gibi olan koyu kahverengi ve yeşil bağcıklı postallarını giymeden şuradan şuraya yürüyemezdi çünkü.
Orman İneği’nin Karaltı, Siyah Beyaz ve Çayır Böceği diye üç arkadaşı vardı. Orman İneği bu üç arkadaşıyla çok iyi geçinirdi... Onlarla hep Ren geyikleri yapar dururdu. Bu geyiklerin de iki tane dal gibi boynuzları olurdu ve boynuzlarının ucunda kuşlar oturur şarkı söylerdi...
Orman İneği de şarkı söylemeyi çok severdi ve özellikle küçük ve açık kahverengi buzağlara ‘Möö Konserleri’ vermek için hiç bir fırsatı kaçırmazdı... Böyle biriydi işte Orman İneği...
Ama ‘Möö Konserleri’ dışında Orman İneği sadece miyawlardı.
Orman İneği Karaltı’nın ve Çayır Böceği’nin ardından çitlerin üstünden atlayan bir koyun gibi zıplamayı çok severdi. Siyah Beyaz’la el ele tutuşur ve onların ardından sıçrarlardı birlikte... Koyu kahverengi ve yeşil uzun tüylü postunu rüzgarın karıştırmasını da severdi... Limon Ağacı ile birlikte kremalı, zeytin ezmeli makarna yapmayı da severdi...
Karaltı, Siyah Beyaz, Limon Ağacı ve Çayır Böceği’nden başka Orman İneği’nin bir Fotoğrafçı’sı, bir Jack Amca’sı, bir babası ve bir de kardeşi vardı... Kara Burnu’na dik dik bakarak onlarla oturmayı çok severdi Orman İneği...
Karanlıkta görebilen yarasalarınkiler gibiydi gözleri, öyle ki, geceleri karanlıkta kitap okumayı başarırdı... Üstelik bundan hiç sıkılmazdı... Orman İneği kitap okumayı çok severdi... Yazmayı da severdi, Çayır Böceği’nin, Jack Amca’nın, Baba’nın ve Kardeş’in yazdıklarını okumayı da severdi... Orman İneği sürekli bir şeyleri sevip dururdu zaten...
Böyle biriydi işte Orman İneği...
Karanlık bir ormanın taa diplerinde, kocaman bir ağacın içine oyulmuş olan köstebek yuvasının içindeki mağarada; yüzükleri, küpeleri ve küçük kara karıncaları ile birlikte otururdu...
Şu anda da oradadır belki. Koyu kahverengi yeşil, uzun postunu toynaklarıyla düzeltiyordur belki. Ya da Karanlık Orman’ın taa diplerindeki kocaman ağacının önünde kanatlı uçan domuzlarınki gibi olan kanatlarının el verdiği ölçüde uçarak çitlerin üzerinden atlayan koyunlar gibi sıçrıyordur yine...
Zıp zıp zıp diye...
Zıp zıp zıp...
Zıp zıp zıp...
Zıp zıp zıp...
Zıp zıp zıp...
Zıp zıp zıp...
Zıp zıp...
Zıp...
Zıp.