Yaþam bir kavanoz viþne reçeli gibidir. Acýsýyla, tatlýsýyla vazgeçilmez. Ama yine de bir gün biten, kavanozun dibini sýyýrdýktan sonra dibindeki camý göreceðimiz gibi kesin, bir gün biten bir þeydir yaþam.
Viþnelerin çekirdekleri olur. Çoðalýrlar... Çoðalýrlar. Aðaçlardan küçük küçük aðaçlar oluþur. Ve bu küçük aðaçlar bir gün gelir yine meyvalar verirler. Bu iþe yarar çekirdekler; baþka çekirdekler getirmeye. Ve o çekirdekler de baþka çekirdekler, baþka çekirdekler getirir... Böyle devam eder bu. Ve aslýnda biliriz ki, bizim yediðimiz bir kavanoz reçel bunlardan sadece az bir kýsmýnýn meydana getirdiði aðaçlardan, oralardaki viþnelerden oluþmuþtur.
Bazý viþneler vardýr, olmamýþtýr henüz. ekþidir, acýdýr tadý. Genç ve olmamýþ, aðýzda tat býrakan... Yoðun tatlarý vardýr onlarýn. Ýnsanýn aðzýnda ekþi bir his býrakýrlar, ardýndan daha tatlý taneler gelse bile aðýzda eriyip giden, damaðýmýzdaki o ekþi tadý oluþturan viþne tanesini asla unutamayýz.
Ve büyük viþneler vardýr. Kocaman, tombul ve tatlý... Her ne kadar büyük bir kýsmý yapay yollarla bu kadar büyütülmüþ olsa da... Er ya da geç insan þöyle doyasýya, kendi isteði ve kendi gücü sayesinde büyümüþ olan bir viþnenin tadýna bakabilir bir kavanoz reçelde. O tadý da asla unutamaz, orasý kesin. Belki o alacaðý son kaþýktaki son viþne deðildir, belki ardýndan bir kaþýk daha yemek ister insanýn caný. Ama o viþne de durur aklýmýzda bir yerlerde... Her zaman için.
Viþne reçelinin tadý çok deðiþiktir. Çünkü sadece tatlý bir viþnenin, ekþi bir viþnenin ya da tatsýz bir viþnenin tadýný almayýz ondan. Yapýlan her reçelin kývamý farklý olur, hepsinde farklý farklý viþneler saklýdýr. Kimisinden çekirdekler çýkar bazen, çok seðrek. Diþimize çarpar ve acýtýrlar, sonr. yutarýz onlarý. Unutur gider, viþne reçelinin, þu an aðzýmýzda duran güzelim bir viþnenin ekþi ve þekerli tadýyla baþ baþa býrakýrýz kendimizi. Ekþi ve þekerli... Her ne kadar bu ikisi zýt tatlar olsa da bir kavanoz reçelde birleþir ve dünyanýn en güzel tadýný meydana getirirler.
Sonra... Bir gün bakarýz ki, bütün viþneleri yemiþ insan. Ýrisiyle ufaðýyla, tatlýsýyla tatsýzýyla... Ekþisiyle... Acýsýyla... Bitmiþ bütün viþneler. Ýnsan doymuþtur artýk. Kaþýðýyla kavonozun dibini sýyýrýr... Kavanozun dibindeki cam görünür.
Ýnsan gözlerini kapar... Ve aðzýnda yediði onlarca viþnenin tadýyla mutlu ve huzurlu bir uykuya dalar. Bir daha uyanmamacasýna.
Yaþam bir kavanoz viþne reçeli gibidir aslýnda.