Özlemini yadsımaktan yoruldu yüreğim. Ağlamayı hep başka güne ertelemek. Deveyi pire yapıp yasamak.. Polyannacılık oynamak yani!

Uzaklığın en büyük dert içime. İkimizin de bildiği ama dile getirildiğinde birbirimizi acıtacak olduğundan şüphemiz olmayan, sözcüklerin arasında gizli gizli ağlayan bir duyguydu uzaklık.

Her mektubunda; bin bir umut, bin bir coşku! Hayatın nasıl da güzel olduğunu anlatıyor bana, yalan söylemekte gözlerin kadar beceriksiz olan yazın... Yazın; dağınık, söz dinlemez. Satır aralarına yükselmiş çoğu harflerin.a’ları ve o’ları bir tek ben ayırabilirim, çizgilerini unutmuşsun yine.. Oysa ben çok iyi bilirim ki aklın başında değilken böyledir yazın senin.
Mektubu ışığa tuttuğumda, benek benek izleri göz yaşının.“Burnumun direği sızlaya sızlaya yazdım“ diyemesen de sen, gözlerinde biriken yaşların, burnunun kenarından süzülüp kağıda damladığını bilirim ben. Benimkiler de öyle damlar mektuplarıma çünkü. Ağlayarak yazarız .. yine ağlayarak okuruz birbirimizin mektuplarını ve yine aynı yalan dökülür dudaklarımızdan: „Mektubunu sevinçle okudum!“

Telefonlar daha da kötü. Sesimin tonundaki en ufak bir üzüntüyü duyumsarsın sen, en neşeli merhabalarla da açsam telefonu. Ben de senin sesinin titremelerini hiç ama hiç kaçırmam. Evet, bir kaç kez yutmuştum gerçi grip olduğun numarasını ama ben de aynısını yaptığımda sana, bana inanmayışın seni ele vermişti, hatırlasana.

Hep „çok iyiyim“lerdi, „Nasılsın“ın karşılığı ama aradaki sessizliklerde „ özledim“ler gizliydi. Sen de biliyordun ben de..bilmezlikten gelip özlemi büyütmek istemiyorduk.. yok sayıp yok etmek istiyorduk belki de. Senin için yazdığım şiiri bile verememiştim sana.. yokluğumda okuyup da ağlama, diye.

Durup durup ellerin vuruyor bugün aklıma. Bembeyaz, bakımlı ellerin.. tombul beyaz bileklerin.. ve o kokun.. göğsüne yattığımda, bana tüm dünyayı unutturan kokun.. Sen benim kokumu unuttun mu?

Hastayım bugün ve en çok yine seni istiyorum bugün. Küçük bir kız çocuğu gibi, ellerinden içmek istiyorum bol limonlu çorbanı. Kimselere nazlanamıyorum oysa artık. Hep dimdik ayakta olmalıyım.. hep güçlü.. hep sevecen.. hep olgun. Küçük bir kız çocuğu görüyorum oysa aynada çoğu zaman. Sarı saçları başının tepesinde at kuyruğu.. makyajsızken, hep o küçük kız oluyorum ben.. senin küçük kızın. Saclarımda dolaşan elleri arıyor bakışlarım.. bakışlarım kendine yabancı. Senin yokluğunda hasta bile olamıyorum ben, bazı kavramlar sanki bana yabancı. Limonlu çorba yapmak istemiyorum kendime. Bence her hastaya, bir çorba yapan olmalı! Halsizim, yorgunum ama ayakta geçirir oldum son birkaç yıldır griplerimi.

Ama bugün.. bugün hastayım ve sana ihtiyacım var bugün! Yadsımıyorum işte özlemini! Ağlamayı yutkunmak yok.. yok işte ertelemek göz yaşını! Bağıra bağıra ağlıyorum elimde telefon, bir ucunda sen:

“Söyle anne söyle, sen benim kokumu unuttun mu?“

„Unutmadım“ diyemiyor hıçkırıklara boğulmuş sesin. Hiçbir şey diyemiyor, yalnız ağlıyor sesin. Yüreğim dayanmıyor yine üzülmelerine, gülmeye çalışarak ağlayan sesimle: “Hastayım”, diyorum. ”Ondan böyleyim. Grip oldum.. şu senin çorbayı yap da bir koşu getirsene!”
Gülmeye çalışıyorsun sen de sesinle: ”Hemen!” diyorsun.” Babanı göndereyim limon alsın. Sen kapat telefonu yat şimdi.. ben yapar getiririm hemen.”

Telefonu kapatırken ağlamakla gülmek arası tekrarlıyorum içimden: „Hemen!“

İki bin beş yüz kilometre uzaklığın „hemen“i nasıl olur, bilen var mı?


Nilay Aksu