Herkes bir şeyler söyler ama herkes belâgatlı söz söyleyemez.Bunu ancak şâirler becerebilir.Çünkü onların doğuştan gelen söz söyleme meziyetleri vardır.Bu yönüyle onlara saygı duymak lâzımdır.
     Şâirler toplumun sözcüleridir.İnsanların, dilinin ucuna kadar getirdikleri hâlde bir türlü kelimelere dökemedikleri duygu ve düşünceleri şâirler ustaca söylerler.Eskiden Arap Yarımadası’nda çok büyük söz ustaları vardı.Estetik olarak çok kıymetli şiirler yazarlardı.Bunların tamamına yakını şirk içindeydi.Bu insanlar yazdıkları şiirlerle övünüyorlardı.Bunlara daha iyi cevap verebilmek için Kur’an-ı Kerim şiirsel bir üslûba sahiptir.Yüce Kur’an’ımızın Şuara Suresi’nin 224 ve 225.ayetlerinde şâirlerden söz edilerek şöyle söylenmektedir:
     “Şâirlere ancak azgınlar uyar.Onların her vadide şaşkın şaşkın dolaştıklarını ve yapmadıklarını yaptık dediklerini görmez misin?Ancak,inanıp yararlı iş işleyenler,Al-
lah’ı çok çok ananlar ve haksızlığa uğratıldıklarında haklarını alanlar bunun dışındadır.Haksızlık eden kimseler nasıl bir yıkılışla yıkılacaklarını anlayacaklardır.”
     Bu ayetteki ifadeler daha çok cahilliye dönemi Arap şâirleri için geçerlidir.Günümüz şâirlerinden pek azı bu ihtarın muhatabıdır.
     Şâirler seçkin insanlardır.Bu yönüyle yerleri öyle kolay kolay doldurulamaz.Fakat bu muteber insanlar her ne hikmetse çok az yaşıyorlar.Edebiyatımızın en seçkin şâir ve yazarlarının çoğu elli yaşına varmadan bu fâni dünyadan sonsuzluk âlemine göçmüşlerdir.Bu durum bir hayli ilgimi çekmektedir.Acaba çok düşünen insanlar az mı yaşıyor?Yoksa bu temiz yürekli insanlar dünyanın çirkefliklerine tahammül edemiyorlar mı?Şâirlerin kısa ömür sürmesi tesadüf olamaz.Yaptığım araştırmada çoğu şâir olmak üzere,pek çok edibimizin elli yaşına gelmeden öldüklerini tespit ettim.Yani şâirlerimiz veya daha geniş bir çerçevede ele alırsak ediplerimiz ellinci yaş yılını kutlayamıyorlar.Yaptığım çalışmada elli yaşına varmadan vefat eden şâir ve yazarları belirledim:
     1.Muallim Naci(1849-1893)(44 yıl yaşadı)
     2.İbrahim Şinasi(1826-1871)(45 yıl)
     3.Namık Kemal(1840-1888)(48 yıl)
     4.Nabizâde Nazım (1862-1893)(31 yıl)
     5.Tevfik Fikret(1867-1915)(48 yıl)
     6.Ali Suavî(1831-1878)(39 yıl)
     7.Ömer Seyfeddin(1884-1920)(36 yıl)
     8.Cahit Sıtkı Tarancı(1910-1956)(46 yıl)
     9.Kemalettin Kamu(1901-1948)(47 yıl)
     10.Ömer Bedreddin Uşaklı(1904-1943)(39 yıl)
     11.Ziya Osman Saba (1910-1957)(47 yıl)
     12.Orhan Veli Kanık(1914-1950)(36 yıl)
     13.Sait Faik Abasıyanık(1906-1954)(48 yıl)….vb.gibi.
     “Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder
     Dante gibi ortasındayız ömrün” diyordu.Fakat rahmetli 46 yıl yaşadı.Ömrünün yarısı 23’ü geçmedi.Şâirlerin ortalama ömrünü 50 olarak düşünürsek bunun yarısı da 25 oluyor.Tarancı’nın şiirinde zikrettiği rakamlar şâirleri bağlamıyor.Keşke bu güzel insanlar yüzyıl yaşasalar.Yaşasalar da bol bol eser verseler.Bizim de yüreğimiz bayram etse!...
     Şâirler şarap gibidir.Yaşlandıkça kıymetleniyorlar.Onları çok seviyoruz.Sözlerimi Millî Edebiyat döneminin gür sesli şâiri Mehmet Emin Yurdakul’un şâirlerle ilgili bir beytiyle bitirmek istiyorum:
     Unutma ki şâirleri haykırmayan bir millet,
     Sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir.”
e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com