SESSÝZCE KIVRILIRKEN BÝR MAHZENÝN UCRA KOSELERÝNE KÝMÝ ZAMAN ERKEK OLURDU, KÝMÝ ZAMAN KADIN. GECENÝN KARANLIÐINDAN SIYRILIRKEN BÝR ÖRÜMCEK BOÞ BÝR FIÇININ SONSUZLUÐUNA DOÐRU, SONUNU BULDU. SAKLADIKLARI ve ÝNKAR ETTÝKLERÝNÝN ÜVERTÜRÜ: BÝR ÖRÜMCEK ve ONUN KARANLIK KASLARINDAKÝ GÜNAHSIZ MAHKÛMU!!!

Elimi sessizce omzunda gezdirdim. Ne kadar da güzeldi… Sanki bir uçurumun tepesinden ayaklarýný baðlýyorlar ve aþaðýya doðru sarkýtýyorlar butun yerçekiminin þefkatiyle. Omzuna dokunduðumda anladýðým üþüdüðüydü. Bilinçaltýndaki yýkýntýlarýný düþlerimle örtmeye çalýþtým ve pusudaki düþmanýn görünmezliðini bozmaya çalýþtým hep.

HER NERESÝNÝ OYNATSA BIR DÜÞMAN OLDUÐUNU HÝSSETTÝRÝYORDU. AMA GÖRMEYE MUSAÝT OLMALIYDI GÖZLER. BÝR BODRUM KATINDA PARLAYAN GÖZLERLE KARANLIÐI ÝZLÝYORDU. KALLEÞ, BECERÝKSÝZ, HAZIR YÝYÝCÝ… PUSUDA!!!

Kollarýndan tutup bütün yüzünü ve vücudunu göðsüme dayamak istedim. Parçalanmýþ düþleri olmasý beni engelledi. Belki seviþmek “O”nu daha da çok parçalayabilirdi. Bir paylaþýlamayan fahiþe gibi bir oraya bir buraya zýplýyordu; Çekirgeydi belki de. Her sýçrayýþýnda göðüsleri sutyeninin dýþýndaydý ve “O” bunu bilmiyordu. Ama bilmeliydi. Bilip de bilmemezlikten gelinecek kadar önemsiz deðildi bu.

DAHA ÖNCE KURDUÐU PUSUYU UYGULAMAK ÝÇÝN DOÐRU FIRSATI ARIYORDU. FIRSAT? HAYIR HAYIR… ONUN ARADIÐI FIRSAT FALAN DEÐÝLDÝ! NASIL OLSA BÝR GÜN BÝR FAHÝÞE GELECEK VE O KAZANACAKTI!

Dudaklarýna sarmak istedim dudaklarýmý; beceremedim yine.                     Erkenden, gecenin bir vakti tutup gitmemeliydi.                          Giden “O” olmamalýydý, ben olmalýydým.            Hep giden ben olurdum! Ben yollarda yaþýyordum, “O” deðil.           Hep süregelen kýsýr döngülerin sonunu bilirdim. Bunun sonu da belliydi. Sabah olduðunda çekip gidecektim hayatýndan.       Ama ne kadar geç olsa sabah kârdý.                “O” uyandýðýnda ben çok uzakta olacaktým.      Onbinlerce kilometre uzaklara doðru demir alacaktý gemim.

BENIM ÝÇERI GÝRDÝÐÝMÝ O BODRUM KATINDAKÝ TAHTA FIÇIDAN NASIL GÖRÜP AÐLARIN ARASINA BÝRER SIRA DAHA CEKEBÝLÝYORDU?

Girdiðim pencereden dýþarý çýkmak yine zordu! Ýþte, sabah oluyordu. Her garda büyüyen yüreðimi, biraz daha büyütmek için, yaralarýmý deþip kangrenleþtirmek için, yara yerlerinde derin izler býrakmak için önce girdiðim pencereden dýþarý çýkmalýydým. “O”na burada olduðumu hiç belli etmeden bütün ayak izlerimi, aynasýndaki görüntülerimi –yani zahiri BENi- silip gitmeliydim. Dediðimi yaparým hep, yine yaptým! Ve son anda dayanamayýp ufak bir öpücük býraktým yanaðýnda. Uzaklaþtým…

*          *          *
UYKUSUZ GECENÝN SONUNDA FIÇIYI AÇAN BÝR BEYAZ EL GÖRDÜ, GELDÝÐÝNÝ ANLADI. KAFASINI ÇOK UYKULUYMUÞ GÝBÝ DIÞARI UZATTI:
-     Seni beklemiyordum.
-     Beklesen iyi olurdu.
-     Yanaðýna ne oldu senin? Kanýyor…
-     Uyandýðýmda da kan akýyordu, durmadý.
-     SENÝ SEVÝYORUM!
-     Ben de seni.
-     Hadi, o zaman aða atla da seviþelim!
AÐINA DÜÞÜRDÜ ve GEÇMÝÞÝNDEN HÝÇ BÝR ÝZ KALMAYASIYA KADAR “O”NU SÖMÜRDÜ.
“tek kalan iz keskin öpücükteki ölümdü!