SESSİZCE KIVRILIRKEN BİR MAHZENİN UCRA KOSELERİNE KİMİ ZAMAN ERKEK OLURDU, KİMİ ZAMAN KADIN. GECENİN KARANLIĞINDAN SIYRILIRKEN BİR ÖRÜMCEK BOŞ BİR FIÇININ SONSUZLUĞUNA DOĞRU, SONUNU BULDU. SAKLADIKLARI ve İNKAR ETTİKLERİNİN ÜVERTÜRÜ: BİR ÖRÜMCEK ve ONUN KARANLIK KASLARINDAKİ GÜNAHSIZ MAHKÛMU!!!

Elimi sessizce omzunda gezdirdim. Ne kadar da güzeldi… Sanki bir uçurumun tepesinden ayaklarını bağlıyorlar ve aşağıya doğru sarkıtıyorlar butun yerçekiminin şefkatiyle. Omzuna dokunduğumda anladığım üşüdüğüydü. Bilinçaltındaki yıkıntılarını düşlerimle örtmeye çalıştım ve pusudaki düşmanın görünmezliğini bozmaya çalıştım hep.

HER NERESİNİ OYNATSA BIR DÜŞMAN OLDUĞUNU HİSSETTİRİYORDU. AMA GÖRMEYE MUSAİT OLMALIYDI GÖZLER. BİR BODRUM KATINDA PARLAYAN GÖZLERLE KARANLIĞI İZLİYORDU. KALLEŞ, BECERİKSİZ, HAZIR YİYİCİ… PUSUDA!!!

Kollarından tutup bütün yüzünü ve vücudunu göğsüme dayamak istedim. Parçalanmış düşleri olması beni engelledi. Belki sevişmek “O”nu daha da çok parçalayabilirdi. Bir paylaşılamayan fahişe gibi bir oraya bir buraya zıplıyordu; Çekirgeydi belki de. Her sıçrayışında göğüsleri sutyeninin dışındaydı ve “O” bunu bilmiyordu. Ama bilmeliydi. Bilip de bilmemezlikten gelinecek kadar önemsiz değildi bu.

DAHA ÖNCE KURDUĞU PUSUYU UYGULAMAK İÇİN DOĞRU FIRSATI ARIYORDU. FIRSAT? HAYIR HAYIR… ONUN ARADIĞI FIRSAT FALAN DEĞİLDİ! NASIL OLSA BİR GÜN BİR FAHİŞE GELECEK VE O KAZANACAKTI!

Dudaklarına sarmak istedim dudaklarımı; beceremedim yine.                     Erkenden, gecenin bir vakti tutup gitmemeliydi.                          Giden “O” olmamalıydı, ben olmalıydım.            Hep giden ben olurdum! Ben yollarda yaşıyordum, “O” değil.           Hep süregelen kısır döngülerin sonunu bilirdim. Bunun sonu da belliydi. Sabah olduğunda çekip gidecektim hayatından.       Ama ne kadar geç olsa sabah kârdı.                “O” uyandığında ben çok uzakta olacaktım.      Onbinlerce kilometre uzaklara doğru demir alacaktı gemim.

BENIM İÇERI GİRDİĞİMİ O BODRUM KATINDAKİ TAHTA FIÇIDAN NASIL GÖRÜP AĞLARIN ARASINA BİRER SIRA DAHA CEKEBİLİYORDU?

Girdiğim pencereden dışarı çıkmak yine zordu! İşte, sabah oluyordu. Her garda büyüyen yüreğimi, biraz daha büyütmek için, yaralarımı deşip kangrenleştirmek için, yara yerlerinde derin izler bırakmak için önce girdiğim pencereden dışarı çıkmalıydım. “O”na burada olduğumu hiç belli etmeden bütün ayak izlerimi, aynasındaki görüntülerimi –yani zahiri BENi- silip gitmeliydim. Dediğimi yaparım hep, yine yaptım! Ve son anda dayanamayıp ufak bir öpücük bıraktım yanağında. Uzaklaştım…

*          *          *
UYKUSUZ GECENİN SONUNDA FIÇIYI AÇAN BİR BEYAZ EL GÖRDÜ, GELDİĞİNİ ANLADI. KAFASINI ÇOK UYKULUYMUŞ GİBİ DIŞARI UZATTI:
-     Seni beklemiyordum.
-     Beklesen iyi olurdu.
-     Yanağına ne oldu senin? Kanıyor…
-     Uyandığımda da kan akıyordu, durmadı.
-     SENİ SEVİYORUM!
-     Ben de seni.
-     Hadi, o zaman ağa atla da sevişelim!
AĞINA DÜŞÜRDÜ ve GEÇMİŞİNDEN HİÇ BİR İZ KALMAYASIYA KADAR “O”NU SÖMÜRDÜ.
“tek kalan iz keskin öpücükteki ölümdü!