Eylül…
Bana pek çok şey çağrıştırır.
Özlemler…
Ayrılıklar…
En son beklenen ama gelmeyen…
Yaprak dökümü…
Bir daha hiç göremeyeceğin,duyamayacağın sevdiklerin…
Hüzün…
Sonbahar rüzgarında savrulan yapraklar gibi hayallerin…
Yine özlemler…
Şairin “bad-ı sabadan başka kapımı çalan yok” sözünü doğrular şekilde kimsenin seni hatırlamaması…
Yalnızlığının arkadaşlığıyla dayanmaya çalışmak…
Acı…
Artık kanatmayan ama gözlerini uzaklara daldıran acıların…
Eylül…
En sevdiğim ama en sevmediğim ay…
Mutluluk ve mutsuzluğu aynı zamanda yaşamak…
Sevmek…
Sevmeyi hak edip etmediğini düşünmek…
Düşünmek…
Geceler boyu binbir türlü şey düşünmek…
…
Yeni kazandığım arkadaşlıklar eski arkadaşlarımı daha çok özlememe sebep oluyor. Sanki daha çok geçmişle yaşıyorum. Yaşlanmak böyle bir şey olmalı diye düşünüyorum. Yani eskiyi düşünmek bugünü yaşamaktan daha mutlu ediyorsa beni, adapte olamıyorsam bulunduğum zamana demek ki yaşlanıyorum...

Ruhum bilmem kaçıncı asrını devirmişken bedenim yorgun hissediyor kendini. Sanki bitmesini istemediğim bir tatil arzusuyla kavruluyorum. Bu tatilin içinde sadece uyumak var! Sonsuz bir uyku hayal ediyorum… Uyanıp uyanmamak sanki beni hiç ilgilendirmiyor. Bu düşünceler hep Eylül’den kaynaklanıyor. İşte bir suçlu buldum engelleyemediğim düşüncelerim için, yaşasın. Suçlu Eylül… Eylül gidince belki bu hoşlanmadığım düşüncelerim de son bulur. Acaba?

Ben, ben olmaktan vazgeçmediğim sürece hiçbir düşüncem beni terk etmez, biliyorum… Bazen bir anda öyle çok şey düşünüyorum ki şaşıyorum kendime. Toplum olarak çok düşündüğümüzü düşünüyorum aslında. Çok düşünmek:)) Neyi yada kimi? Ne kadar meşgul bir insan olursan ol, düşünceler bırakmıyor insanı. Hele geceleri geldi mi çağırmadan, zaten olmayan uykusuzluğunun sebebi oluyor. Kah gülümseten kah yüzünü buruşturmana sebep olan düşünceler.

İnsan olmanın doğasında var gerçi düşünmek! Düşünürken mutlu olan var mı acaba? Ben düşünürken pek mutlu olamıyorum.


Eylül…
Düşüncelerimin yoğunlaştığı ay…
En sevdiğim ve en sevmediğim ay…
Eylül…

15 Eylül 03