Yüreğimi ortaya koymuştum ilk kez korkusuzca, dimdik ayakta... Tüm benliğimle çırılçıplak, ellerimde yakan sıcaklığımla seni bekliyordum burada...

Annemden öğrendiğim her ne varsa sana aktaracaktım, pembe yanaklarına tek tek gül bırakacaktım sıcak buselerimle... Bukle saçlarını kurdela ile süsleyecektim , tüm hislerimi, duygularımı, düşüncelerimi, mantığımı, renklerimi, usulca senin yüreğine işleyecektim nakış nakış...

Acaba nasıl bir bebek olacaktın? Saçın, tenin, gözlerin, ağzın, burnun, ellerin, ayakların, kokun, dudakların... Büyülü bir rüya gibi...

Seni o kadar çok benimsemiştim ki, kimselere belli etmeden hergün yüreğimle karşıladım seni, geldin bana kokladım seni, bastım yüreğime... Saçlarını taradım, altını temizledim, mamanı yedirdim, parka götürdüm, sana iki kulaklı şapka bile aldım düşlerimde...

Sonra, sonra mutfakta mis gibi hindistan cevizli kurabiye yaptık birlikte, yüzüne pudra şekeri sürdüm senin, şaşırdın ama çok şirin bir şaşkınlıktı...

Kucak kucağa tv izledik, yanak yanağa resim çektirdik, eline batan iğnenin acısına beraber ağladık, kanayan dizini beraber sarıp sarmaladık... Yüreğimi, yüreğine sakladım herkesten gizli, üzerini sevgi örtüsüyle kapattım ki kimse açmasın diye...

Açmaya ben bile korkuyordum çünkü, kapıyı kapatıp ardından, sensizliğe akıp sürüklenmekten korktum, kalbimde bıraktığın sihirin bozulmasını, sensizliği, minik bedenini, kokunu, gözlerini, ben de kalan küçücük bir izinin bile silinmesinden korktum...

Ve işte korktuğum başıma geldi sonunda... Bugün saat tam 10:30 da, küçük cılız bir yağmur tanesi gelip senin izini, sessizce silip gitti... Artık senden ne bir iz, ne haber var... Annen burada hala seni kokluyor... Güle güle Eylül'üm... Pudra kokulu minik yüreğinden öpüyorum binlerce kez... Annen Müge...