Baþlýðý yok bu yazýnýn... Sonu ve devamý da... Anlýk yazýyorum artýk seni, aklýma takýldýðýn ve kaldýðýn zamanlar da... Sisli, puslu, buzlu cam görümün de adeta yüreðim...

Dün gece mutfaðýmýn yeni dekoru için realdeydik... Sanki seninle dolaþtým raflarý... Sen olsaydýn kesin bu aleti alýrdýn, sen olsan kesin bunu bana “gereksiz” diye aldýrmazdýn.... Bu cümleler arasýnda nefessiz kaldým bir an sanki... Derin nefes almayalý, seni koklamayalý ve hissetmeyeli 1 seneyi geçti bile... Zaman ne kadar acýmasýz bazen.... Ve kuralcý hayat, herþeye inat... Her an ölümsüz olmalý mý acaba? Sýkýlýr mýydý insan acaba sonsuz huzurdan... Sanmam...

Ben o kadar özlüyorum ki Ýstanbul’u bazen... Boðaz da balýk ekmek keyfini, seninle vapurda uyuklamayý, martýlara simit atmayý, otobüsü kaçýrmayý, taþ kaldýrýmlar da yalýn ayak dolaþmayý, papatya bahçesin de uzanmayý, Moda’da sahilde çay keyfi yapmayý, Ortaköy’de kahvaltýlarýmýzý... Hatta, hatta otobüs kuyruðun da seninle hayatý irdelemeyi...

Ne çok þey saklamýþým küçük kalbimde... Ve sana dair ne çok þey birikmiþ ceplerimde... Gittin... Aniden býraktýn beni, herkesin aslýnda yalnýz olduðu bu yaþam deðirmenin de... Diþler ve çarklar dönüyor hala, yaþanmýþlýk ve yaþanamamýþlýklar arasýnda... Un oluyor insan yüreði her defasýnda... Kýrýk cam gibiyim bu ara gene... Her yanýma can kýrýklarý batýyor, kanýyor, buduyor,acýtýyor...Gel demek istiyorum sana, yapamýyorum, sensiz olmuyor ne olur gel..... Ama nafile... Yaþlar akýyor hala gözlerimden... Akmamalý ama nasýl baþarýlýr ki???

Ne zormuþ... Hem annesizlik- hem babasýzlýk... Hem öksüz ,hem yetim olmanýn aðýrlýðýný bazen kaldýramýyor yüreðim...Aðýr geliyor herþey bana yavaþ yavaþ... Ýçim de yaþattýðým hasreti, vuslatý ve özlemi kimse anlamýyor baba.... Anlatamýyorum ben hala...

Ne olur, ne olur, ne olur kendine iyi bak oralar da... Bahar geldi buralara,çiçekler açtý dallar da... Hayat devam yani... Sana buralardan kocaman, beyaz bir tomurcuk atýyorum... Yeþillensin diye...