Ne kadar tanýdýk iki cümle aslýnda hepimiz için... Geçmiþ ve gelecek... Neler sýðdýrdýk kim bilir geçmiþ kalýplarýmýzýn içine, neleri yok ettik, kimlerden vazgeçtik, kimleri üzdük, acý çektirdik, ya da sevinçlerine ortak olduk...Ne kadar mýþ ve miþ yaþadýk habersizce zamandan...

Geçmiþ bizden neler aldý hiç düþündünüz mü??? Parlak bir çift göz, pürüzsüz bir cilt, heyecan, cesaret, aþk, tutku, korku, acý vs... liste uzar da uzar... Bazen tutunacak dal arar yüreðimiz, korkar hayattan, ürker yaþanacaklardan ve yaþanýlanlardan... Ama her dal taþýyamaz insan yüreðini ne yazýk ki, bir zaman gelir dal kopar insan çaresizce kývranýr...Ýþte o an, gelecekten ümit kýpýrtýlarý sarar her yanýný, içini, dýþýný, ruhunu...

Bilse acaba geleceðinde, kendini bekleyen ýssýz sancýlarý, sessiz çýðlýklarý, içinde sözsüz sözler barýndýran donuk yýllarý... Ýster mi ya da bekler mi ki acaba gerçekten geleceðini...Ümitleri kýrýk dökük olmadan yaþayacaðýna gerçekten inanýr mý insan???

Geçmiþ ara sýra göz kýrpar insana... Takýlýverir ansýzýn ayaðýmýza izler, batar yüreðimize sýzýlar, kanatýr en derinlerimizi, budar gider en ayrýntýsýna kadar...Acýmadan ve umursamadan...

Anne kokusu, baba omuzu... Geçmiþe dayanan unutulmaz anlardýr... Gelecekte ne koku kalýr, ne de dayanýlan omuz...Oysa ki, anne ve baba hiç ölmez sanýlýr, ne kadar yalan kokan kandýrmacadýr bu... Sadece kendini kandýrmaca...

Bazen de geçmiþi düþünürken, farkýnda olmadan acý tebessümler ederiz...Bir çok keþke lerimiz vardýr, veya larýmýz ve ya da larýmýz eksik olmaz geçmiþimizde... Geleceðe baþlarken de asla larýmýz ve olmaz larýmýz takip eder bizi... Akýllandýk ve tekrarlanmayacak cümleleriyle nasýl da kandýrýrýz kendimizi... Hem de bile bile...

Yolumuz uzun gelecek günlerde... Geleceðimiz varsa tabii ki... Bize bahþedilen nefes yeter mi acaba önsözümüze... Nakaratý saymýyorum bile... Ben belki de sadece önsöz de kalanlardaným... Kim bilir... Sadece þundan eminim artýk...

Geçmiþimi arýyorum... HÜKÜMSÜZDÜR!...


MÜGE ERALP KAYA...