"Kuþlara benzer kelimeler,odana dolarlar bir akþam.Nereden gelirler bilinmez.Kah çýðlýk çýðlýða dýrlar, kah sesleri iþitilmez.
Çiçeðe benzer kelimeler, turuncu, erguvan, beyaz. Bir rüzgâr sürükler hepsini. Bulutlara güven olmaz."
Cemil Meriç,"Bu Ülke" de böyle yazar. Kelimeleri böyle sihirli hale getirir. Odaya dolan rüzgâr gibi ruhumu doldurur bu sözler.
Yazýnýn her türüyle uðraþan herkes için bir ýþýktýr kelimeler. Kelimeler anlatýr bizi. Bazen günümüzden, bazen asýrlar öncesinden gelen sözler düþüverir önümüze. Özetle anlatýverirler çoðu düþünceleri.
Cemil Meriç'in "Bu Ülke" kitabýnýn baþka bir yerinde
"Senin yýldýzlarýn kelimeler, söyle raksetsinler, alev saçlarýyla sonsuz bahçesinde hayallerinin.
Kelime ormanda uyuyan dilber; þair uzaklardan gelen þehzade.
Öyle seveceksin ki kelimeleri sana yetecekler.
....... ....... .........
Kelimeler benim sudaki gölgem, okþayamam onlarý, öpemem. Bir davet olarak güzel kelime ve dualarla muhterem. Gönülden gönüle köprü, asýrdan asra merdiven. Kelime kendimi seyrettiðim dere. Kelime sonsuz, kelime âdem."
Bu sözler bir þiir tadýndadýr, adeta. Zaman da asýlý kalan kelimeler öyle sabýrlý öyle sadýktýrlar ki. Bir merdiven bir köprü insanlar sýrasýyla gelirler geçerler, bu köprülerden. Yaþadýðýmýz zaman diliminde aðýrlarýz birbirimizi.
Cemil Meriç, 5.baskýsý olan 1985 tarihli kitabýnýn(Ýletiþim yayýnlarý) baþka bir yerinde "Düþünce bir köprü: kýldan ince, kýlýçtan keskin."
"Bir ýrmaða benziyor zaman. Hayretten dona kalmýþ. Perdede hep ayný gölgeler." der.
Özlemlerimizi, sevdiklerimizi, nefretimizi gözümüzün gördüðü kulaðýmýzýn duyduðu hissettiðimiz Her þeye anlam katan kelimeler. Bir de güzel anlatabilirsek kahramanýmýz kelimeler.
Kitabýn otobiyografi bölümünde, þöyle anlatýlýr hayatýnýn bir bölümü Cemil Meriç'in,
" Hatay'daki ilk gençlik yýllarý. Ýstanbul ve evlilik öncesi yaþam: Yabancý Diller Okulu, pansiyon odalarý, Elit, Nisvaz. Birçok dergide makaleler, çeviriler. Sonra evlilik, lise öðretmenliði, istifa, yirmi bir ay arayla doðan bir oðlan bir kýz evlat. Geçim sýkýntýsý. Yine çeviriler. Ýstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'nde baþlayan Fransýzca okutmanlýðý, bin bir güçlük ve sýkýntýyla kurulan bir kütüphane, Sahaflar Çarþýsý'ndan, kendi sýrtýnda, öðrencilerinin sýrtýnda taþýnan ucuz, ama paha biçilmez çuval çuval kitap, hemen hepsi Fransýzca. Okuduklarýyla zenginleþen, zenginleþtikçe yücelen, kanatlanan bir Don Kiþot. Patlama noktasýna yaklaþýrken, en verimli olabileceði bir yaþta, gözlerini yitirmesi; aylarca hastane odalarýnda ümitle beklenen ameliyat sonuçlarý, aylarca tedavi için Paris ve açýlmayan gözler: retina iyice çatlamýþtýr, katarakt önlenememiþtir."
37 yaþlarýnda gözlerini kaybeder. Bu sýkýntýlý zamanlarýný þöyle anlatýr:"Bazen bir kuyuya benziyor hayat; kör, pis, zehirli bir kuyuya. Boðuluyorum, ölüme mecalim kalmýyor, kimseyi görmüyor gözüm. Sevdiklerim yabancýlaþýyor. Kitaplar tuðla oluveriyor birden. Dostlarýmýn sesini tanýmýyorum. Varlýðým tele asýlýyor."
Bundan sonraki çalýþmalarýný talebeleriyle birlikte gerçekleþtirir".Fildiþi Kule"sini yani kütüphanesini hiç terk etmez.
Cemil Meriç'i kendi sözleriyle andýktan sonra yine onun güzel kelimeleriyle yazýmýzý sonlandýralým.
"Kitaplar bir limandý benim için. Kitaplarda yaþadým.
Ve kitaptaki insanlarý sokaktakilerden çok sevdim. Kitap benim has bahçemdi. Hayat yolculuðumun sýnýr taþlarý kitaplardý."(Mektuplar,14.10.1966.)