Televizyonda zayýf, zarif bir kadýn, Çýraðan sarayýnýn merdivenlerinde röportaj yapýyorlar. Dikkatimi çekiyor ve televizyonun sesini açarak, dinliyorum. Ve daha önce kitabýný elime almýþ fakat almadan geri býrakmýþtým. Nasýl piþman olmuþtum. Ama kitap Ýstanbul’un sahaflar çarþýsýnda kalmýþtý. Bense sadece tatil için Ýstanbul’daydým. Aradan uzun bir zaman geçtikten sonra yine ayný þekilde, bir televizyon kanalýnda karþýlaþýyorum. Özel bir
iþletmenin, iþlettiði bir yalýya televizyon ekipleriyle gidiliyor “burasý benim büyük annemin” diyen, bu zarif kadýna þaþkýn þaþkýn bakan çalýþanlar onu içeriye almýyorlar..Ve o göz yaþlarý içinde orayý terk ediyor..Bu zarif kadýnýn ismi Kenize Murat’tý.
Kenize Murat’ý önce annesinin hayatýný anlattýðý “Saraydan Sürgüne “ kitabýyla tanýdým, basýndan gözümüze çarpanlar birlikte. Bu yönden kendimi þanslý saydým. Dünya üzerindeki insanlarýn baþýna gelenler insan olarak sizi rahatsýz ediyorsa yazarýn kitaplarýný okumalýsýnýz. Onu tanýmam “Topraðýmýzýn Kokusu” kitabýyla devam etti. 15 yýl boyunca gazeteci olarak çalýþtýðý Ortadoðu’da üç ay süreyle dolaþarak Filistin-Ýsrail çatýþmasýný aklýmýzý zorlayacak izlenimlerini bu kitaba aktarmýþ Kenize Murat. Bu kitabý hazýrlarken, Kudüs, Cenin, Gazze ve gidebileceði, ulaþabileceði her yere ulaþýp iç yakan öyküleri bize aktarmýþ. Ve ayrýca tek taraflý olmayýp her iki tarafa da söz veriyor.
Bazý kitaplarý okurken yüreðimin sýkýþtýðýný ve nefesimin zorlandýðýný hissederim. Beni üzen ve bütün duygularýmý hatta isyan eden bir tarafýný meydana çýkarýr bunlar. Olmaz böyle þey dedirtip, bir þeyler yapmak isteyip hiçbir þey yapamadýðýnýz anlar. Bir yaz tatilinin baþýnda iki kitap beni çok düþündürmüþtü. Birisi Ayþe Kulin’in “Sevdalinka” diðeri ise “Topraðýmýzýn Kokusu”
Son günlerde gazetelerde gördüðüm haberler bu kitabý tavsiye ihtiyacýný doðurdu bende. Küçücük yaralý çocuklar, babasýnýn kucaðýnda ölen yavrularý hatýrlatýyor.
Kenize Murat, Paris’te doðmuþ.2 yaþýnda annesini kaybetmiþ. Babasýný ise 21 yaþýnda tanýmýþ. Yazar, Osmanlýlarýn son yaþayan kuþaðýndan. Annesi V. Murat’ýn torunu Selma Sultan.”Saraydan Sürgüne” kitabýnda yazar, annesinin dramýný anlatýyor.29 yaþýnda Paris’te yoksulluktan ölen Selma Sultan, sürgün olarak gittikleri Lübnan’da zorluklarla yaþarken hayatýnýn ilk aþkýný tanýr. Ama o orada “yamalý çoraplý prenses”tir. Daha sonra hiç görmediði bir Hint racasýyla evlenir. Burada da kendini yabancý ve yalnýz hisseder.. kurtulmak için Paris’e kaçar. Ve yoksulluktan ve soðuktan hastalanýr 29 yaþýnda hayata veda eder.
Yazarýn ikinci okuduðum kitabýnda ise onun gazeteci tarafýný ve tecrübeyle aktarýlmýþ olaylarý buluyoruz. Yaþanan ve dayanýlan þartlarý okudukça hayret ve ýzdýrabýmýz iki katýna çýkýyor.
Uzun zaman önce, Filistin’e giden bir gazetecinin izlenimlerini dinlerken aðladýðýný izlemiþtim. “Bu kadarýný tahmin etmemiþtim” demiþti. Sizde bu kitabý okurken, yüreðinizden çok þey kopacak. Bu kadar da olmaz diyeceksiniz. Filistin’de anne, baba, çocuk, genç ve yarýna dair bir umutla yaþamanýn ne kadar zor olduðunu anlayacaksýnýz.
Ve ayrýca, Ýsraillilerin barýþ çabalarýna da kitap da yer verilmiþ.
“Topraðýmýn Kokusu” Everest Yayýnlarýndan.(2004 ) Bu kitabý okumanýzý tavsiye ediyorum.
“Bana çocuklar rüyalarýný anlattýlar” “çocuklar o kadar umutsuz ki, ne istersin diye sorulduðunda ‘portakal yemek isterim’ diye cevap veriyorlar. Özellikle son 45 yýlda yetiþen
neslin hiçbir umudu kalmamýþ. Onlar, evlerinin defalarca yýkýldýðýný, ailelerin götürüldüðünü ve arkadaþlarýna iþkence edildiðini görmüþler. Bu yüzden, bir Ýsrailli avukat bana þunu söyledi.”Filistinliler nefretin ne olduðunu bilmezdi. Biz onlara nefreti öðrettik.”( Kenize Mura’týn Tempo Dergisinde yapýlan bir söyleþinden.)