Hayatımı kenara çekmeliydim uzun zamandır... Hep ertelediğim bir olaydı bu... Park etmekten korktum yıllarca sabit bir yerlere, suratlara, köşelere... Ama artık yoruldum bitmeli bu karmaşa ... Hemen, acil tarafından...

Nedensizliğimin nedenini bulmak hiç bu kadar zor gelmezdi bana, ya da ben kolay görmek istedim bu ana kadar... Ama artık yoruldum... Yukarıdan aşağıya, soldan sağa bulmacalar çözmekten, herşeyi kurgulamaktan, insanları kırmamaya çalışmaktan, hep gülmekten, maskeyle dolaşmaktan, içimdeki beni tam olarak yansıtamamaktan... Yoruldum, içim acıyor, bıçak yemiş gibi kalbim kanıyor... Her damla kanım sensizliğe akıyor...Sonu belli olmayan hayallere karışıyor, kaldırımlarda iz bırakıyor...

Ve ben bunca şeye rağmen hala, nedensizliğimin nedenini anlayamıyorum... Büyük bir umutsuzlukla...