Kimi zaman anılar kadar uzak, bazen de bugün kadar yakın..Sana dün bir tepeden baktım ile başlamıyorum sözlerime, artık klişeleşti Münir Nurettin Selçuk’a ait bu dizeler maleesef. Ne dayanıyor ki değişen zamana.Neyse fazla romantikleşmeden İstanbul’dan kocaman merhabalar diyorum herkese.Eskimenin, tarihin nabzının attığı bu şehirde insanın geçmişten alıntılar yapmaması imkansız.Geçen hafta imkansızlıkları anlattık bol bol.İstanbul gelip tarihi hissetmemek,dolayısıyla aşkı hissetmemek de imkansız.Uzanıp Kanlıca’ nın orta yerinde bir taşa…diye başlar Sezen aksu kokan bir şarkı.Yapacak hiçbir şey yoktur.Giden gitmiştir.Bilinmez neden, bilinse de değişmeyecektir sonuç.
En son buradan yazmayalı koca bir kış eskimiş üstümüzde.Yaz idi yine hatırlıyorum.Beyoğlu’nda bir kafeden seslenmiştim güneye.Ne kadar uzak geldi.Halbuki aynı sokakta aynı kafede otursanız da aynı görünmüyor hiçbir şey.Mekanlar eşlik ediyor duygularımıza.
Bugün farklı gelen bir yer aynı zamanda bir duygu keşfettim Beyoğlu’nun arkasında bir sokakta. Orhan Veli kafeydi ismi.Eski bir apartmanın üst atkında,sokağa bodoslama bakabilen,hem içinde hem ayrı hissettiğiniz bir yerdi, kendinizi şehirden. Ne dekoruyla ünlenmiş,ne trendsetter dergilerin baş sayfalarında yer almıştı.
Sebepsizce dolaşırken sokaklarda, balkonunda oturanlara özenerek girdim içeri.Her zaman bir amacınız olmuyor ki hareket ederken.Girdim.Bir yorgunluk kahvesiydi ihtiyacım olan.Söyledim.Açtım kitabımı, bir süre sonra içindekilere konsantre olamadığımı fark ettim. Aklım dışarıda, hatta içimden taşıp gelen seslere takılıydı.
Ne kadar seviyor özgür olmayı insan.Uzakta,özgür,hesapsızca dolaşmaktan,düşünmekten yorgun düşmek gibi keyiflisi var mı.
Her zaman dertleri değil, hayatı,güneşi,rüzgarı düşünmeli ara sıra. Durup ne gördüğümüze,ne anladığımıza bakmalıyız hayatta.Payımıza düşen manzarayı analiz etmeliyiz.
Bazen durup güneş, seyretmeli gökyüzüne bakmalı insan.Belki çalışırken, belki dertlerle boğulurken değil ama en çok uzaktayken güzel gökyüzü .Belki de en çok İstanbul’da güzel.
İstanbul’a tarihe aşık bir yazarın şahsi duygularıyla boğmak değil amacım.Ben burada yakalıyorum belki gökyüzünü, siz evinizin penceresinde, sabahın ilk saatlerinde üşenmeden kalkıp yakalayabilirsiniz belki.
Yeter ki bakmasını bilelim.
Klişe biz özenti,fos bir özlem değil benimkisi, toprağımı sevdiğim gibi,burayı da seviyor özlüyorum.Sanki bilmediğim köklerimin bir kısmı burada yaşamış yıllarca. Kim bilir.Sadece içimden geçen aitlik duygusu oluyor zaman zaman.İşte o duygudan emince otururken Orhan Veli şiirleri kokan kafede bir an tek olduğumu fark ettim.O kalabalığın içinde, kendimle, özgür,amaçsız,keyfili bir günün ortasında aslında İstanbul’la hep baş başa kaldığımı fark ettim.Tüm gökyüzü izlenimlerimi onunla paylaştığımı, tüm yorumları ona yaptığımı anladım.
Hiç bir arkadaşım onun kadar dinlemediği için belki, belki de onun dinlemeye yüzyıllardır alıştığındandı arkadaşlığımız.Çünkü iyi arkadaş iyi dinleyebilendir.O halde biz iyi arkadaşız bu şehirle. Dostlukla karışık bir aşk hikayesi benimkisi.Beklentisiz, yalnız ama kalabalık bir hikaye. Aslında bizi yorarken trafiğiyle, kalabalığıyla,sesiyle, kapkaççısıyla,sarhoşuyla; bu kadar öfkeyi bir soluk denizden gelen bir meltemle kandırıyor öksüz bedenlerimizi biliyorum.Yoksa bu kadar eksik bir dosta katlanabilir miydi bu kadar insan, bu kadar zaman.Alması kadar vermesini de bilen bir dost benimkisi..Peki sizin dostlarınız var mı? Bir şehir, bir kedi, bir kitap gibi.