Bereket yaðmurlarý yaðýyor nisanda. Ýçinde yýllarýn birikimini saklayan sular, yaðmur kýlýðýnda avuç avuç akýyor dünyaya. Gözlerimi kýsýp güneþe bakýyorum bulutlarýn ötesinden. Doðanýn canlanýþýna tanýklýk yapýyorum usulca. Þehir yaza “merhaba” diyen gelincikleri taþýyor baðrýnda...Banliyö treninde giderken gözüm, hep yol kenarýndaki karmakarýþýk olmuþ otlarýn, yer yer atýlmýþ çöplerin içinde inadýna tüm güzelliði ile duran bu çiçeklerde. Trenin hýzýndan dolayý, kesintisiz yeþil bir tablo gibi uzuyor pencerenin ötesine düþen resim…Vagonlarýn içindeyse; kaldýðý yerden sürüyor hayat. Yaþlý bir amca bembeyaz olmuþ saçlarýyla bir elinde milli piyango þapkasý, diðer elinde biletler; iki tane olsun satabilmek için dolandýkça dolanýyor mýrýl mýrýl bir sesle. Az ilerde bir anne belli ki; þu kýsa yolculuk boyunca olsun, çocuðunun sorumluluðunu almadan rahat bir zaman geçirmek istiyor. Büyükanne konumundaki kadýn bir iki koltuk ötede oturan 'anne'yi yanýna çaðýrýyor durmadan. “Annesiii, seni istiyor. Buraya gel...” “Oturun iþte” diyor kadýn. “Ben buradayým.”

Ara isyasyonda aramýza katýlan yeni yolcuya eliyle biraz ötedeki boþ yeri gösteriyor, oturmakta olan bir yaþlý yolcu. Baþka kaç kültürde daha kalmýþtýr, bir diðerinin oturabileceði yeri zaten birazdan kendi de görebilecekken gösterme þeklinde, bu kadar “diðeriyle ilgililik hali” diye düþünmeden edemiyorum. Ya da bu adamýn yaþýyla mý doðru orantýlý sürecek acaba bu tür davranýmlar? Yeni kuþaklarda oluþ-turul-muþ her þeyi kendine yontan düþünce þeklini nasýl atacaðýz, onlarýn üzerlerinden? O sýrada bir kadýn “cüzdaným çalýnmýþ” diye baðýrmaya baþlýyor. Kadýna yönelmiþ “çok mu vardý içinde?” sorularý eþliðinde, insanlar kendi aralarýnda da þehrin artýk iflah olmazlýðýna dair konuþuyor. Bir uðultu çýkýyor toplamda. Havayý yararak giden hareketli vagonda hareketsiz, hararetli bir uðultu. Kadýn, durulan ilk istasyonda iniyor trenden.

“Bu þehir, bizi uzak kýlýyor” diye söylüyor ya Candan þarkýsýnda...Bu þehrin gelgitleri, gittikçe üzerimize çullanan havasý bizi esir almamalý gerçekten diye düþünüyorum. Ýnsan yanýmýzla direnmeliyiz. Sahip olduðumuz en büyük deðer üzerinden yani... Þarkýnýn sözlerini hafif hafif mýrýldanýyorum içimden. “Gel, biz bu þehrin havasýna hiç uymayalým, birbirimize verdiðimiz sözlerin hepsini tutalým…” *

Tren devam ediyor yolculuðuna, þehrin içinde hýzla yol alarak. Direkler giriyor görüntüye…Bir elektrik direðine vurmuþtum beþ yaþýndaki baþýmý bir gün. Kafam öne eðik gittiðimden mi nedir? Gördüm ki; araba farlarý göz hizamda. O zamandan belliymiþ demek ki, dünyayý sakarlýklarla kucak kucaða yaþayacaðým. O zamanlardan cazip gelmeye baþlamýþ belki de zikzaklarýn büyüsü. Bir adým güvenken, diðer adýmýn tehlike olabileceði gerçeðini o zamandan sindirmiþim içime. Karanlýk yollara pervasýzca dalýveriþim ondan galiba. Öte yandan düþünüyorum da; gözümün karalýðý yüreðimin aklýðýna perde oluþturamamýþ hiç. Þimdi o yüzden mi acaba “maskeler mi aramalýyým kendime” sorularýnda kývranmam bu yaþta? Ýçtenliði kullanýlabilir aptallýk olarak anlamaya uygun bunca düþünce þekilleri ile sarmalanmýþ yaþarken, derede aðustos güneþinde parýldayan çakýl taþlarý gibi olmaya çalýþmak, ne zor. Maskeleri suratýmýzdan sýyýrýp gözlerin ýþýðýný salmak dünyaya. Ellerinde kocaman bir rende ile birilerini ufalamayý bekleyen kurtlar sofrasýndakilerin gelincik yemeði olmaya direnmek. Hâlâ kendi kendine “pes etmek yok” diyerek inadýna gülümsemek, yaþamdaki “gerçek güç”ü fiziksel veya psikolojik þiddet sananlara.

Ve 'zor'a devam etmek, inadýna.

Aynur Uluç


*Candan Erçetin-Þehir

Berfin Bahar Kültür Sanat Edebiyat Dergisi
Mayýs 2006 (Sayý 99)