Birgün dedem şöyle misal getirdi:

“Terzinin önünde iplik ve birkaç çeşit kumaş vardır. O, aletleriyle bunları işleyip üretir, çeşitli renk ve biçimde giysiler diker. Bir zaman sonra mallarının taliplisi çok olur, şehrin dışından bile ona kıyafet yaptırmaya gelenler olur. Öyle ya, bir terzi ne kadar mahirse, mallarının alıcısı da o kadar fazla olur.

“Bizim terzi, artık değil şehrin, ülkenin en tanınmış terzilerindendir. Ve onunla iş yapmak isteyenler öyle çoğalmıştır ki, artık tezgâhının üstünde ülkenin dört bir yanından gelen çeşit çeşit kumaşlar, renk renk iplikler vardır. Ve müşterileri de onun becerisinden şüphe duymayacak kadar eliaçıktırlar ona karşı.

“İlim yapmak da böyledir. Bilgiyi işlemeyi ve insanlara sunmayı bildin mi senin elinden faydalanan da çok olur. Birgün bu işi, ucundan tutup da becerebildin mi elinde bulundurduğun bir dirhem bilgi, bir de bakmışsın dağlar gibi olmuş. Yorulmadan çalış ve işle onu. Merak etme, arkandan hayır dua edecek çok insan vardır artık.

Terziye ne mi oldu? Yaşlandı, ama gücü-kuvveti hâlâ yerinde ve mutluluğun ve refahın doruğunda. Dükkânı hâlâ o küçük dükkân... Makası-mezurası hâlâ o eski kullandıkları... En fazla, yanında bir-iki çırakla kalfa çalıştırıyordur. Mutlu, çünkü kibirlenmedi; müreffeh, çünkü tamah etmedi.

Senin de kalemin kalem olsun, kâğıdın kâğıt... yapmayı bildin mi, ilim senin elindedir. Gösterişten, şatafattan kaçın; hakkından fazlasına göz dikme. Zaman, sana lâyığını verecektir; iyi de olsa, kötü de...”

Bugün dedem yaşamıyor. Aslında onu hiç görmedim, ben doğmadan yıllar önce ölmüş. Birgün onun mezarının başında dua ederken yanıma bir Çinli yanaştı, o da dedemin mezarını ziyarete gelmiş. İngilizce sohbet ettik ve bana bu meseli anlattı. Bitirdiğinde ikimizin de gözleri yaşardı. Tıpkı, onun mesellerine kulak veren bütün dünya yurttaşları gibi...