Yılan ve akrep karanlığında,
Duvardaki kanın kokusunda,
Arabesk iplerle sarılmış tenimin çığlıkları;
Tüm şehirlere yayılırdı biri beni sevdiğinde.
Acılı iniltici bir ruhta oyalanan bir gövde bu.

Dokunduğunda batardı çakırdikenleri…
Kan ve çığlıkla beslenmiş ten kabullenir ancak,
Kartondan yapılmış kalpten kuleleri olduğunu.

Nefesin duvarlarımı yıkarken nasıl izin verebilirdim içimdeki oyuklara üflemene..
Kaçtım. Uzandım kıyılara. Issız kasabalardan geçtim,

Sarkarak ağaçlardan tüylerimi bıraktım yollara…
Kanatlarımı kırdım,
kanatlarımı kırdım dişlerimi ne vakit sıksam,

Yukarılar ormanlarıyla sevişirken ve her gece deniz kızları yağarken gökten..
Bilirdim ordaydın.

Ben bu dünyada ayakları kırılmış cennet dansçısıydım..
Ve sen müziği başlattın...
Artık çok geç sesini kısmak için!
Bir yağmur gölgesi bıraktın sonra avuçlarıma,

Avuçlarım kanıyordu ve ırmaklar sesinden geçmiyordu artık…
Issız bir yerde ırmakların yoksa bilincinde olamazdı,

Yağmura düşüyordu bakışların gün batımlarında
Ve ben kendi ellerimle bozduğum bir cennetin dansçısıydım bütün kıyılarda..
Her gece yağarken gökten,
deniz kızları bilirdim ordaydın,

Ordaydı yeni yetme sesine düşen aşk,
Ordaydı kentin gölgeleri,
Ordaydı çocuk ve kadın,

Ordaydı ilk fırsatta kaçmak için kıyı çekilmiş bir sandal...
Eski bir yüzde tapınağını arayan bir kadın yüzüydün
O kenttin ışıkları içinde unutkanlığından gelen bir adamın gölgesinde,

Sesinde çok beklemiş bir öfke vardı
Ve tapınağın duvarlarının nasıl yıkıldığını izliyordu
İki ses önce bedenimi izleyen gözlerin...
Acılı iniltici bir ruhta oyalanan bir gövde bu.
Dokunduğunda batardı çakırdikenleri..

Ruh değilim,olmadım da...
Kadınlar dinliyordu sesimi
Ve ancak onlardan birinde söndürmüştüm tüm yangınlarımı,

Alnımdan geçen ateşin gölgesine sığdırdım elimde kalan her şeyi...
Hiç bir şeyi...


onur orkun kara...