Ne zamandýr yazmayý düþünüyordum. Kýsmet bu vakte imiþ.’Dua ve Hayatýmýzdaki dualar’.Bu dualarýn medeniyetimizdeki yeri üzerine düþünmek ve bu düþüncelerimi dostlarla paylaþmak istedim.

Ýnsanlarýn bugünkü kadar birbirlerine yabancýlaþmadýklarý zamanlarda sanýrým þu kelimeleri daha þuurlu kullanýyorduk: Hayýrlý sabahlar, afiyet olsun, hayýrlý akþamlar, geçmiþ olsun, hayýrlý olsun… Sözünü etmek istediðim artýk bu kelimeleri hiç kullanmadýðýmýz deðil; daha az kullandýðýmýz ve belki de sözün büyüsünü yitirmesi. Artýk muhatabýmýzda sýcaklýðýný, yankýsýný bulamamasý, rutinleþmesi.

Bilmiyorum ama yukarýda sadece bir ikisini aldýðým bu ifadelerin birbirimiz için birer dua olduðunu düþünüyorum. Söylenirken de bu niyetle söylenmesi gerektiðine inanýyorum.

Kanaatimce eðer bu niyetle söylersek daha olumlu yankýlar bulacaðýmýza, daha içten, daha candan bir karþýlýk alacaðýmýza inanýyorum.

Hayatýn bizatihi kendisini dua olarak algýlayan o eski medeniyetimizle farkýmýz galiba niyet.

Duaya en güzel karþýlýðý veren zata emanet olun.