Hayat bana özellikle 9 yıldır çok şey öğretti... Nefes almanın ne kadar özel ve anlamlı olduğunu, her anın kıymetini bilmemi ve yaşamın her renginde bir işaret olduğunu biliyorum artık...

Zaman zaman iç sesim beni bu güzelliklerden mahrum etmeye çalışsa da, ben hayatın tüm güzelliklerini keşfetmeye kararlı ve hazırım... Kalbim hala kanıyor, içim hala yanıyor ama hayat da durmadan devam ediyor aynı hızla... Gerçekleri kendi kendime itiraf etmem uzun zamanımı aldı ama değdi doğrusu...

Artık nefes almak istiyorum, canlanmak ve hayatı anlık yaşamayı diliyorum... Ve hiçbir zaman planlı yaşamayı düşünmüyorum, son nefesimden sonra arkamdan insanların "Hey gidi hey, ne kadar çok planları vardı, yapmak istedikleri hep yarım kaldı" cümlelerini kurmalarını asla ama asla istemiyorum...

Ne yazık ki ben bu cümleleri 23 Şubat gecesinden bu yana kuruyorum ve her cümle kalbimi budayıp gidiyor, canımı acıtıyor... Acıları kalbe gömmek zaman istiyor ve ben bu zamanı en iyi ve en kısa zaman da hayata geçirmeye karar verdim... Eşimin ve birçok dostumun ilgi ve desteğiyle...

Ve ben bu geceden itibaren, hayata sımsıkı sarılmaya yeminliyim.... Yeminimden dönmemecesine...