Bir takým sorularý kendime sorarak, sinemde çöreklenmiþ, duygularý yudumluyordum.
Otelin balkonuna çýktým, sessizlik hâkimdi, ýþýklar uzaktan buðulu görünüyorlardý, fakat ben kimseyi göremiyordum, birkaç araç dýþýnda, birden aþaðýdan gelen bir ses duydum.
Balkondan sarkarak, sesin geldiði yöne doðru odaklandým, ne göreyim, üç tekerlekli el arabasýnda, gecenin o karanlýðýnda, az bir ýþýkla görüle bilen, tatlýcýyý fark ettim.
Hiç düþünmedim, kimseye sormadým, bir solukta alelacele tatlýcýnýn yanýna indim, çünkü kimsenin olmadýðý bir zamanda sivil inisiyatifi görmek güzeldi.
Bir miktar para vererek, tatlý istedim ve aldým tatlýyý, tekrar ayný hýzla yukarýya çýktým ve bir dilim aðzýma götürerek, damak zevkime baktým.
Tatlýnýn tadý hiç içime sinmemiþti, bizim tatlýlara asla benzemiyordu, yemeyi içim kabul etmedi, dolayýsýyla ödediðim para boþa gitmemeliydi.
Ayný hýzla aþaðýya indim, efendi bu nasýl bir tatlý, hiç beðenmedim, þiresi ne kadar koyu sanki bir aðda, bu tatlýyý geri al ve ödediðim parayý acele ver dedim.
Adam adeta yorgun, göz kapaklarý sünmüþ, gecenin karanlýðýnda büzülmüþ olarak, bana bakmaya çalýþýyordu!
Fakat beni uzaklarda arýyor gibi, bir þeyler mýrýldanýyordu, lakin konuþtuklarý hiç anlaþýlmýyor, uzatma hadi seni bekliyorum, ödediðim ücreti, istiyorum diyerek meramýmý tekrarladým.
Adam tatlýyý eline aldý fakat bakýyordu tatlýya bir þeyler arýyordu, bir dilim eline aldý tam aðzýna götürecekti ki.
Hýzlý bir þekilde taksi yanaþtý, arkada iki kadýn, kollarý açýk, saclarý daðýnýk, yüz, göz boyalý sanki birer kaçýk, ceketi omuzlarýnda, göbeði sarkýk, gömleðinden üç düðme açýk, aðzýnda sigara, ayakkabýnýn ökçesi basýk, bir adam!
Daha tam yaklaþmadan, tatlýcý benden aldýðý tatlýyý adama uzattý, adam hiç konuþmadan tatlýyý aldý, miktarýný sormadan parayý uzattý.
Ve yine hýzlý bir þekilde, araç gözden kaybolarak uzaklaþtý, biz yine tatlýcýyla baþ baþa kalmýþtýk, fakat adam hiç durmadan, cebindeki parayý çýkarýp saydý ve bana paramý uzatarak meseleyi kapattý.
Rahatlamýþ bir edayla otele çýktým, keyiflenerek telefona sarýldým, memlekette bir geliþme var mý diyerek meraklandým.
Evet, haberler hayýrlýydý, hocam onaylamýþ yalnýz, Yahyalý’lý Hacý Hasan efendiden, müsaade alýnacakmýþ.
Bu müsaadeyi neden kendileri deðil de, bizim almamýz gerekti, hala da anlaya bilmiþ deðilim.
Önemli deðil neyse, gereðini yaparýz dedim, eniþtelere söyle gitsinler, durum hakkýnda bilgilendirsinler, kararý öðrensinler ve meseleyi bitirip gelsinler, diyerek ekledim.
Adana ya gelmeden planlamýþtým, kimlerin dünürcü gideceðini, Miktat Sevim hocam, Þaban beyin babasý Hacý Mustafa emmi, yani yedi, sekiz kiþilik bir ekip, dirayetli, tuttuðunu koparan ve ayný zamanda saygýn olan insanlardý.
Hocamdan müspet sözünü alan ve þahsýma kefil olan, bu muhterem insanlarý, unutmak, dua etmemek, hizmetlerinde kusur etmek, ne mümkün Allah iþlerini asan eylesin ve hayýrlý kýsmetler versin inþallah.
Sað olsun eniþte beyler gitmiþler, izah etmiþler, onlarda dinlenmiþler ve bizim tarafýmýzdan bir sakýncasý yok, demiþler.
Ama asýl kararý, Mükremin hoca ve daha da önemlisi, kýzýmýzýn onay vermesi ve kanaatini annesine bildirmesi lazým demiþler ve Allah hayýrlý ve mübarek eylesin dualarýyla göndermiþler. Daha ne söylesin, evlat kime aitse sorumluðu da onlara aittir demek istemiþ.