Bu gün anneler günü. Kaç yıl oldu, elini öpüp gününü kutlamayalı? Bir kuru telefon konuşmasıyla avuntu- anne kokusundan, anne dokunuşundan, anne bakışından uzak.
Artık o bakışları, dokunuşları ben kızıma gösteriyorum-çalışıyorum.
Eskiden annemle olan diyaloglarımızda sorun yaşadığımız zamanlarda söylediği bir söz vardı; “Anne olduğun zaman beni daha iyi anlarsın.” Yaklaşık altı yaşında bir kızım var ve annemin o zamanlar söylediklerini o kadar iyi anlıyorum ki. Şimdi annem yaptığında kızdığım ne kadar davranış varsa hemen hepsini ben de yapıyorum. Ve umarım annemin beni yetiştirdiği gibi sevgi dolu olarak yetiştirebilirim kızımı. Şu anda annem yanımda değil ama beni ve duygularımı hissedebildiğinden eminim.
Annem hayatını nerdeyse bize adanmış olarak geçirir, tıpkı hepimizin annesinin olduğu gibi. Sabah erken kalkar, kahvaltıda herkesin sevdiği yiyecekleri hazırlamak için ayrı ayrı özen gösterir ve bunları haz alarak yapar. Ağzından bir şikayet , bir yüksünme sözü duyulmaz.Şimdi bile, onca yıldır ayrı bir aile kurmama rağmen hala bahçedeki kahvaltı masasına çatalım kaşığım konur.Ve ben gönlümü o çatala kaşığa emanet bırakırım.Annemin sevgisini doya doya benim yerime yaşasınlar diye.”Annem” deyip annesine sarılanları gördükçe burnumun direkleri sızlar.
Ne zaman bir reyhan kokusu duysam, annem kokar her yan. Bir an gider gelirim yanına. Sizler için de öyledir bilirim.Kim onun sevgisinin yerini doldurabilir ki. Kim gözlerimin içine onun gibi bakabilir ? Kim gözlerinizin içine anneleriniz gibi bakabilir ?
Baksa bile onun bakışı kadar içinizi ısıtabilir mi? Hangi aşk, hangi sevda bu kadar kalıcı, bu kadar katıksız, bu kadar karşılıksız ve sevgi dolu olabilir?
Onlar değil midir, hastalandığımızda sabahlara kadar bekleyen? Onlar değil midir, elinin bütün hüneriyle bize giysiler hazırlayıp giydiren? Kaprislerimiz uğruna eşiyle , akrabalarıyla karşı karşıya gelmeyi göze alan da yine onlardır. Düşünüyorum da benim için yaptıklarını nasıl ödeyebilirim diye, bir çıkar yol bulamıyorum. Sağ omuzum yorulunca, sol omzuma alsam; sol omuzum yorulunca sağ omzuma alsam, götürüp getirsem Kabe’ye kadar yine de ödeyebilmiş olmam mümkün değil hakkını.
Bilir misiniz; hayatta kimse için eğmedim ben başımı; ne amire , ne memura.Bir tek onun elini öpmek için eğilir başım.Annem benim, bugün ve daima başımın üstündedir yerin.Dileğim odur ki, ömrünün sonuna kadar kalbini kırmamayı başarabilirim.Bunu hak eden birisi varsa eğer, senden başkası olamaz.
Canım benim Tepe Kirazım-Amasya Elmam,annem bensiz geçti bir anneler günün daha.Kutlu olsun.