Ben üzüntümü neden ifade edemiyorum?
Bilmiyorum- aslında biliyorum da bu ifade edemeyiş kızdırıyor beni bir yandan.Öfke çok güçlü bir duygu, içerde kaldıkça insanı hırslandıran, irinleşen, kusmuklaşan bir duygu.Cerahat haline getirmeden dışarı atmak lazım. Peki neden , nasıl, ne için bu öfkeyi kusamıyorum ben?
Hep içimde tutuyorum. Bırak gitsin dışarı , zehrin boşalsın.İçinde durup seni sıkacağına söyle, başkalarını sıksın, bunaltsın.
Bankada gişe memuruna kızıyorum, yutkunuyorum;”Bırak tamam, yüz göz olma, dışardan bakanlar aranızdaki farkı anlayamaz” diyorum.
Otobüste muavine-pardon kaptan yardımcısı- kızıyorum, “Sus , o daha cahil bir çocuk,sen öğretmensin model olman lazım.” Yutkunuyorum.
Alışverişte hilekar esnafa kızıyorum, paketin üstüne iyilerini altına çürükleri koyup beni enayi yerine koymasına “ Allah’ a havale edeyim de olmaz ki canım kardeşim.Gidip kavga mı edeyim- etsem de bir işe yarar mı? Hiç bir şey yapmamak da bu insanları cesaretlendirmez mi?”
Demem o ki; günlük hayatımızda pek çoğumuz gibi sinirleniyorum, üzülüyorum hatta bazen isyan ediyorum. Ancak bu duygularımı sürekli kontrol edip , kendimi tutuyorum.Aman kimseyle dalaşmayayım, benim saygın bir mesleğim var, ona uygun davranmayalım- malum öğretmenlik okuldan çıkarken çıkarıp astığınız önlük gibi öyle çıkarıp ertesi gün tekrar giyineceğiniz bir meslek değil- mesleğine toz kondurma diyorum kendi kendime.Sanki karşıma çıkan insanlar da bunu biliyorlarmış gibi sınırlarımı zorluyorlar.
Issız ve yüce dağ başlarına çıkıp avazım çıktığı kadar bağırayım diyorum ya , yok ki burada dağ mağ.Her yer çöl.Dağ olmayınca bağırmanın da bir anlamı yok.Söylediğin her şey yutuluyor kumullarca.Dağlara bağıracaksın ki çarpsın , sana geri dönsün.Karşında biri varmış gibi o da sana bağırsın.Karşılıklı bağıra çağıra bütün öfkeni boşaltasın.Yok yok başka bir yol bulmalı.Ama ne?