Sana sahip olamadığımı bilmek, canımı acıtıyor... Bu sana aşık olduğumun ispatı mı; yoksa bildiğim ve de hayatımın sonuna kadar bilmiş olacağım "en iyi"yi kaybettiğim için vicdan azabı mı çekiyorum?
Duyguların en yücesiyle en basiti arasındaki çelişkiyi yaşamak, belki de sana yaptığım en büyük haksızlık. İşte bu sebeple hayatının kapısındayım. Ne elim uzanabiliyor kapıyı çalmaya, ne de sen mecbursun ya da umutlusun bana o kapıyı açmaya...
Biliyorum kapının ardındasın ve de nefesin bana tenim kadar yakın... Belki gururun belki de umutsuzlukların seni benden çalıyor... Bense sana yaptığım haksızlıkların omuzlarımdaki yüküyle, son haksızlığını yaşatıyorum o masum ve aşk dolu yüreğine.
Yüreğimdeki çığlıklar benliğimi benden koparırken ben hala çelişkilerle dolu bir kişilikte seni bekliyorum... Hiçbir zaman gelmeyeceğini bilerek...
Geçmişim ve geleceğimdin... Şimdi ise her şeyimsin...