Kadınım’a..



-sıradan değildi.../ kadındı !
terkedildiğinde kafası karışıktı...

...çürürken pencere önünde ;
düşlerini sayarken , mehtap hüzünlerine
kara maskeli adamları daha tanımıyordu ;
canavar ruhlu bedenlere bırakmıştı kadınlığını ,
artık geri alamıyordu...

../ kelimelere düştükçe , harflere kalıyordu
bazen şakacı gülümsemelerde isyanını saklıyordu ;
anlayan anlıyordu da , onun yaşadıkları başkaydı
en pahalı mücevher ısmarlanmıştı kadınlığına...

sıradan değildi.../ kadındı !
yarasından bir kadın daha damlıyordu...

...biliyorum , diz çökerse bir kadın
sevgi intihar eder...
o yüzden yazmak çok zor / kadınsa ,
bir şiirde anlatılan , karanlığa tükürmek gibi...
düştüğü yeri görmeden, sesini duymadan...

hüzünlü bir evde ki yitirilmiş anı gibi
ağlarsan , çiçekler intihar eder ;
ağlama olur mu ?..


( gerçek sevgi: kadının tenini okşayan el de değil ; ruhunu kuşatan elde , yaşanır...)


emre onbey