Sensizlik nasıl yaşlanır sevgilim?
Daha kaç kez yelkovan-akrebin etrafında döner;
Ve kaç kelebek-intihar eder ay ışığında, söyler misin?
(biraz hayal yakışmaz mı bu aşka/ yoksa nasıl yaşarım seni)
Çok yazdım sevgilim, seni görmeyen şairler var yüreğimde,
Dört bir yandan saldırıyorlar/ korkma! Mürekkebi bende bu aşkın,
Yazamaz öyle her şair seni… Bilmezler ki-çünkü önemsemezler hiç!
Oysa bir tek seven yazar sevdiğine en güzel şiirleri…
(yokluğun unutturmuyor varlığını/senin yokluğun bile zaten bir varlık)

—Oysa ne günler peşinde karşıladım acının en keskin saatlerini

/benliklerin gerçek sahibi varmıdır? -“ben” olmayı becerebilmiş yüreklerin susmuş halinde yazılmaz mı gerçek sevgilerin anıt tarihi… Kaç sevgiliye yazılır ve kaç sevgili en zor zamanlarda bu kadar “ben” olur… Bir cennet koşusudur bu, yığılmış sahte aşkların yarı yolda tükenip yok olduğu... Sadece “ben” olduğum için bu sırrı yaşıyorum; sayende sevgilim anlaşılmaz yazılar yazıyorum… Seni öyle değil; senin de bildiğin gibi seviyorum… Zaten bu yüzden ben “sen” doluyum. Sırf bu yüzden “cennetimsin”,sevdiğimsin; hala yüreğimdeki en güzel yerin sahibisin/

—Oysa ne düşler peşinde ısırdım acının en tatlı yerini

Sensizlik bir başka yaşanıyor sevgilim
Bir güneş batıyor sonraları gökkuşağı ağlıyor…
Bazen yıldızlar ismini kazıyor; uçurum gülleri “sen” kokuyor,
Çok sonraları ise mezar taşları “ben” oluyor/dayanamıyorum…
(biliyor musun, senin için ağladığıma çok seviniyorum)
İçimde bir hayat doğuyor ismi biraz “sen” gibi,
Biraz dediğime bakma sen, senin olduğun birazları seviyorum ben,
Zaten sen doluyum, biraz anlamsız kalıyor sensizliğinde…
(en çok senin olduğu her şeyi seviyorum/ sensizlikte olsa)


(aslında sevgilim! Sensizliği yaşayamadığım içindir ki; her şiirde “sen” varsın)


Emre onbey