"Düþünülecek bir aþk deðildi/ yaþanýlacaktý!"

Yalnýzým… Aslýnda nereden bakarsan bak, hak ettiðim yerdeyim. Biraz yaðmurlu e biraz da hüzünlüyüm. Bil ki, bir ömür kýsa gelir seni yaþamaya… Bir ömür sadece kaþýna gözüne, bir ömür gamzene ve bir ömür ellerine yakýþýr bu hayatta. Dahasý da var aslýnda… Ama elimde deðil seni anlatmak. Hiç kolay deðil! Daha düþmemiþ bir yaðmur tanesiyken, düþeceðin yeri kestirmek inan “aþký bulmak” ve yeniden senli yarýnlara koþmak gibi…

Bak ufak bir þiir sana, sesleniyor:
“Bir mevsim yapýyorum sana ellerimle,
Bir papatya ekiyorum gül oluyor.
Gülü alýp göðsüme dayýyorum,
Ýnan bana sevdiðim “sen” oluyor..."
(Bak ufak bir þiir sana, aþkýmý anlatýyor.)

Bu üç harflik kadýn vurdu beni. Aþk olan yerime kendi ismini kazýdý. Evet, bir kadýn ki yüreðimdeki sýrra mazhar oldu. Þimdi baþka birine versem kalbimi, hani oldu ya “seviyorum” desem, aþk bir daha uðrar mý yüreðime… Sana soruyorum iþte/ hadi cevapla? Belki duyamam cevabýný ama emin ol, hissederim… Yoksa bu kadar yaþar mýydým sanýyorsun? Çünkü sevgidir bu…

Ýçime dökülüyor hayalin ve ben kapanmasýný isterken yaralarýmýn, git-gide daha da derinleþiyor. En yükseklerden gözlerime iniyor yaðmur damlacýklarý/ nefesim kesiliyor/ uzaktan bir gülüþ ansýzýn yüzüme seni fýsýldýyor:"gelecek aþk ve sen benim olmadan, rüyalarda hiç olmayacak..." Ve sen olmadan zaten "aþk" olmayacak. Bir güneþ daha doðmayacak bu þehirde. Sen uzaklardayken, yani kendini öyle sanarken-ben kendimi rüzgara kaptýrýp seni aþka sürükleyeceðim... Çünkü içime dökülüyorsun.

Lakin gülüm hayat parmak izlerimden sökülüp gidiyor... Ben sensiz anlamýmý yitiriyorum. Kimliðimin harfleri eksik yitip-gidiyor herþey... Bir gamzeli gülüþ içindi sevgim, unutma! Beni daha fazla kendimle baþ-baþa býrakma!

Dedim ya... Çünkü sevgidir bu, nereden bakarsan bak!


emre onbey