—Þu dünyada birine âþýk olsam; o da sadece “sen” olsan…

Gül yüzlüm… Bazý geceler yazýlacak çok þeyim oluyor. Kendimi duygulara býrakýnca çoðalýyorum sevginde. Sahi ben bazen çok mu duygusal oluyorum, ya þimdi? Biliyorsun, çok yazýlar yazdým. Neyse, hepsi geçti artýk… Þimdilerde penceremden karanlýða bakýyorum. Öyle sessiz ki her taraf; nasýl siyahý kabullenmiþ diðer renkler, inan anlamýyorum. Neyse sevgilim, hayallerde olmasa göremeyeceðim seni. Ne tuhaf, deðil mi? Hayatýn elinde bir çakmak istediði yüreði yakýyor canevinden… Bu hep böyle oluyor-nedense-

Gül yüzlüm… Yüzlerce kilometre uzaklýktan bana yaklaþan adýmýn olsa, hissederim yüreðimle. Bilirim, sevmek toprakta baþlar önce ki-nice sevgililer gül’le karþýlar aþklarýný. Bahçemde büyüttüðüm çiçeklerden biliyorum bunu. Nasýl da güzeller bir görsen. Bir gün kavuþursak… Ýçim acýyor bunu yazarken; biliyorum, hiçbir zaman benim olamayacaksýn.
Yine dert diyeceðim sebepsiz yere, öyle ya dertsiz dönmüyor bu dünya… Ne olurdu ki sensiz gelse tüm dertler, inan gülerek karþýlardým o zaman. Yine de umutsuz deðilim hiçbir zaman. Kaybedeceðim tek þey: bu beden olur sadece… Ruhum yine seninle dolaþýr yeryüzünde. Sevdiðim sensin, sevilmek istendiðimde.

Gül yüzlüm… Biliyorum, benim hep gülmemi istiyorsun. Oysa bilmelisin ki, bir yüreðin içinde bulunduðu bir bedeni yaþamaya çaðýrmasý duygularý köreltiyor. Seni hiç görmemiþ olsaydým, bu tarz yanýlgýlarýn müdavimi hiç olmazdým. Ýnan bana yüzümdeki gülmeye baðlý þekil bozukluklarý artýk hiç yok! Bu yüzden kendime de kýzamýyorum, kýzmýyorum. Her kul gibi yaþýyorum hayatý. Yemek-içmek v.b. gibi bedensel faaliyetlerimi yerine getirdiðim sürece de yaþayacaðým sanýrým. Bu yüzden biraz kýrgýným organlarýma. Neden, diye sorma! Seni görmek-sarýlmak v.b. gibi sevgi olaylarýnda bulunsalardý, gerçek yaþamanýn tanýmýný yapardým sana. Þimdi istirahat etmeliyim sanýrým, çok yoruldu bedenim… Rüyalarýmda ol her zaman o gül yüzünle, olur mu?

Gül yüzlüm… Yeni bir güneþ daha aydýnlatýyor günümü. Tek dileðim diðer günlerin aksine seni getirmesi. Takvimlerden bir yaprak daha düþüyor en kanayan yanýma. Bir bedenin kendi ölümüne seyirci kalmasý ne tuhaf bir duygu, deðil mi? Anlaþýldý, yine her zaman ki gibi çaresizlikle uyanmýþým. Ýþte sevgilim, günlerim hep böyle bir öncekini aratýyor. Gecelerde daha da açýlýyor yaram, neyse ki siyahýn görünmezliði sayesinde farkýnda olamýyorum. Sevgilim, seni özledim… Gözlerim yolunda nöbette!

Gül yüzlüm… Sen benim ilk aþkým ol, ilk yeniliþim deðil. Her zaman yanýmda ol, halimi sormasan da olur. Yeter ki, o gül yüzünde güzel bir düþünce sonrasý kalan sevimlilik olayým. Buna sevdamýn en güzel yüz hatlarý deyip, hafýzama kazýyayým… Yüreðim bilsin ki, sevgilim beni düþündüðünde mutlu oluyor. Þüphelerde yanýlmasýn bu beden. Umutsuzluk pek yaramýyor-nedense-

Gül yüzlüm… Tüm korkularý gizleyip, bedenimin bir köþesinden sana sesleniyorum: sana sevgimi anlatýrken, yazdýðým her sözde, gördüðüm her nesnede, sayýsýz hayalin karþýlýyor sevgimi. Bu beni inan çok mutlu ediyor… Bil ki, sendeki ben en güzel ben.
(gül yüzlüm… Seni çok seviyorum)

—Þu dünyada birine âþýk oldum; o da sadece “sen” oldun…

( yürek burkulmalarýnda ki tozlu yazýlar–23 ) —Emre onbey