—Şu dünyada birine âşık olsam; o da sadece “sen” olsan…

Gül yüzlüm… Bazı geceler yazılacak çok şeyim oluyor. Kendimi duygulara bırakınca çoğalıyorum sevginde. Sahi ben bazen çok mu duygusal oluyorum, ya şimdi? Biliyorsun, çok yazılar yazdım. Neyse, hepsi geçti artık… Şimdilerde penceremden karanlığa bakıyorum. Öyle sessiz ki her taraf; nasıl siyahı kabullenmiş diğer renkler, inan anlamıyorum. Neyse sevgilim, hayallerde olmasa göremeyeceğim seni. Ne tuhaf, değil mi? Hayatın elinde bir çakmak istediği yüreği yakıyor canevinden… Bu hep böyle oluyor-nedense-

Gül yüzlüm… Yüzlerce kilometre uzaklıktan bana yaklaşan adımın olsa, hissederim yüreğimle. Bilirim, sevmek toprakta başlar önce ki-nice sevgililer gül’le karşılar aşklarını. Bahçemde büyüttüğüm çiçeklerden biliyorum bunu. Nasıl da güzeller bir görsen. Bir gün kavuşursak… İçim acıyor bunu yazarken; biliyorum, hiçbir zaman benim olamayacaksın.
Yine dert diyeceğim sebepsiz yere, öyle ya dertsiz dönmüyor bu dünya… Ne olurdu ki sensiz gelse tüm dertler, inan gülerek karşılardım o zaman. Yine de umutsuz değilim hiçbir zaman. Kaybedeceğim tek şey: bu beden olur sadece… Ruhum yine seninle dolaşır yeryüzünde. Sevdiğim sensin, sevilmek istendiğimde.

Gül yüzlüm… Biliyorum, benim hep gülmemi istiyorsun. Oysa bilmelisin ki, bir yüreğin içinde bulunduğu bir bedeni yaşamaya çağırması duyguları köreltiyor. Seni hiç görmemiş olsaydım, bu tarz yanılgıların müdavimi hiç olmazdım. İnan bana yüzümdeki gülmeye bağlı şekil bozuklukları artık hiç yok! Bu yüzden kendime de kızamıyorum, kızmıyorum. Her kul gibi yaşıyorum hayatı. Yemek-içmek v.b. gibi bedensel faaliyetlerimi yerine getirdiğim sürece de yaşayacağım sanırım. Bu yüzden biraz kırgınım organlarıma. Neden, diye sorma! Seni görmek-sarılmak v.b. gibi sevgi olaylarında bulunsalardı, gerçek yaşamanın tanımını yapardım sana. Şimdi istirahat etmeliyim sanırım, çok yoruldu bedenim… Rüyalarımda ol her zaman o gül yüzünle, olur mu?

Gül yüzlüm… Yeni bir güneş daha aydınlatıyor günümü. Tek dileğim diğer günlerin aksine seni getirmesi. Takvimlerden bir yaprak daha düşüyor en kanayan yanıma. Bir bedenin kendi ölümüne seyirci kalması ne tuhaf bir duygu, değil mi? Anlaşıldı, yine her zaman ki gibi çaresizlikle uyanmışım. İşte sevgilim, günlerim hep böyle bir öncekini aratıyor. Gecelerde daha da açılıyor yaram, neyse ki siyahın görünmezliği sayesinde farkında olamıyorum. Sevgilim, seni özledim… Gözlerim yolunda nöbette!

Gül yüzlüm… Sen benim ilk aşkım ol, ilk yenilişim değil. Her zaman yanımda ol, halimi sormasan da olur. Yeter ki, o gül yüzünde güzel bir düşünce sonrası kalan sevimlilik olayım. Buna sevdamın en güzel yüz hatları deyip, hafızama kazıyayım… Yüreğim bilsin ki, sevgilim beni düşündüğünde mutlu oluyor. Şüphelerde yanılmasın bu beden. Umutsuzluk pek yaramıyor-nedense-

Gül yüzlüm… Tüm korkuları gizleyip, bedenimin bir köşesinden sana sesleniyorum: sana sevgimi anlatırken, yazdığım her sözde, gördüğüm her nesnede, sayısız hayalin karşılıyor sevgimi. Bu beni inan çok mutlu ediyor… Bil ki, sendeki ben en güzel ben.
(gül yüzlüm… Seni çok seviyorum)

—Şu dünyada birine âşık oldum; o da sadece “sen” oldun…

( yürek burkulmalarında ki tozlu yazılar–23 ) —Emre onbey