Karşılığı olmayan sorularda bir sen varsın
(bir de sana benzeyen yokluğun…)
Ne zaman ki imkânsızlığına düşerim
İşte o zaman –yokluğuna haykırırım-

Şunu bil, yüreğim yokluğundadır…

Ekşi sözcüklerin üşüten yanındayım
(bir ömür yolculuğu bu, her saniyesi sensizlik)
Ne kadar zor bir bilsen yokluğuna manalar üretmek
Soruyorum: hırpalasam kendimi/ ağlar mısın?
Tutar-mısın ellerimden, o utangaç tebessümle,
Bak senliğine ne kadar hasretim/sızlıyor sen yanım…
(oysa kaybettim çocukluğumu da/ kala-kaldım yokluğunla)

Şunu bil, acılar çocukluğumu da ağlattılar…

—Bu son şiirdi... Ve susuyorum artık!(ömrüm boyunca)


Emre onbey