Büyüdük biz öyle mi?
Zaman çok þey öðretti. Burukluk kapladý içimizi “büyüdüðümüz” kafamýza dank edince. “Ah bir büyüsem”lerle büyüyor her çocuk ve büyüdüðünde içi her ne kadar buruk olsa da çok fazla özlemiyor çocukluðunu…

Özlüyor mu yoksa?
Genelleme yapmadan, “kimilerinin aklý çocukluðunda kalýr, kimileri de her þeye raðmen büyüdüðüne sevinir” demek kolaya kaçmaktýr. Genelleme yapýp, kesin cümleler kurmak da çok kolaydýr, kendi doðrunun, baþkalarý için doðru olduðunu düþünmek de. Yanlýþlýklar görüp ahkam kesmek de…
Konuþmak çok kolaydýr.
Yüreðinin dolup taþmasý karþýsýnda, dudaklarýndan dökülemeyen iki çift sözcüðün þaþkýnlýðý ve mahcubiyetidir zor olan, susmaktýr mecburiyetten; genelde kelimelerle iyi anlaþmana raðmen, onlara söz geçirememektir bir türlü.
En zoru da, çok þey biliyormuþ gibi eminken kendinden, göremediðin bir gerçeðin bir þiddetli tokat gibi patlamasýdýr ruhunda. Aldanýþlarýn ve kendini aldatmanýn geç farkýna vardýðýmýzý düþündüðümüz esnada, duyduðumuz hissi bir türlü adlandýramamanýn sessizliðidir en yalnýz anýmýz. Artýk hiç bir þeyden emin olmamak, evrenin temel yasalarýna bile kuþkuyla baktýrýr. Büyüdüðümüzü en çok hissettiðimiz anlarda yaþamaz mýyýz bu duygularý ve taze düþünceler ýþýk hýzýyla geçerken beynimizden, eskileri havada asýlý kalmaya baþlamaz mý?

Sorular sormak kolaydýr; ancak bu sorularý kendi bildiklerinin ve doðrularýnýn sýnýrlarý dýþýna çýkarak cevap vermek imkansýzdýr. Bu imkansýzlýðý hissettiðin anda, yüz yüze geldiðin gerçek büyümekte olduðundur.