El bilekleri duruþtan, bakýþtan daha çok ele verir kiþiyi. Tanýmak istediklerimin en çok el bileklerine dikkat ederim. Bazen de ellerinin duruþuna. Ellerini sevmediðim kiþilerin kendilerini de sevemiyorum.
Kýzýn bilekleri çok ince, bembeyaz. Ýnce bilekler zarafeti yansýttýðý kadar hýrs ve nefretinde aynasýdýr. Ýnce bilekler güzellik ve hýrs arasýndaki ayrýmý fark etmeme de olanak saðlýyor çoðu zaman. Bu kýz çok güzel, çok narin. Ama bunu bileklerinden deðil, yüzünden, bakýþlarýndan anlýyorum. Belli ki güzelliðiyle ön plana çýkmayý tercih etmiyor. Zaten siz kendinizi nasýl gösterirseniz insanlara, nasýl sunarsanýz onlar da sizi öyle tanýyor. Gözleri kopkoyu çayýnda bu kadar ýsrarcý ne arýyor kim bilir. Benimse yine bileklerine kayýyor gözlerim, yeþil-mavi damarlarý belli belirsiz, biraz da inatçý olmalý. Belki de güçlüdür. Güç, kýzlara çok yakýþýr; ancak bu kýza bir iki beden büyük geldiði, üzerinde emanet bir elbise taþýyormuþ gibi durduðu kesin. Eðreti bir güç, belki de gereksiz bir gövde gösterisi. Yýrtýp atsa o elbiseyi, güçlü olmayýverse mesela. Haykýrarak aðlasa, o gücü o kadar eðreti ve gereksizce takýnmasýna sebep olacak ne varsa hepsini kussa… Kendisinden beklenmeyen bir þeyler yapsa, günlerce uyusa örneðin, depresyona girse… Eðer yapabiliyorsa deliler gibi yazsa sayfalarca, ölürcesine. Yeniden doðmak için ölürcesine… Ýzin verse vücudunun doðal tepkiler vermesine, belki o zaman kadýna yakýþan güce tüm heybetiyle, tüm güzelliðiyle çekiciliðiyle ve de gerçekçiliðiyle tanýk olacaðýz. Eminim olacaðýz. Hem o zaman mutlu da olur belki. Doðallýðýn, samimiyetin verdiði, sadece kendi olarak gülümsediðinde, o minicik gülümsemesinde gözlerinde yanýp sönen yýldýzlarýn farkýna varacaðýz.
Ayak bilekleri de ince midir?
Güzel ve zarif olduðuna çoktan karar vermiþ olmamla ayak bileklerini merak etmiyorum bile… Yüz hatlarý ne kadar düzgün, aðzý burnu ne muntazam. Çekiciliðine raðmen yanýna kimsenin yaklaþamadýðýna bahse girerim. Çünkü güzel gözlerin elasýndan bile kýzgýnlýk, hýrs, inatçýlýk eksik olmamýþ hiç. Öyle kaynaþmýþ ki vücudunun her hücresine bu negatif enerjisi, hissedeni kaçýrýyor. Ama ben kaçmam, hiç kaçmam. Her þeyden kaçabilirim, ama zor olanlardan kaçmam, boyumun ölçüsünü almak mý yoksa zor olanýn gizemi mi çeker beni bilmiyorum. Yýpratýr, üzer belki, sýkar, herkes eðlenirken beni düþünceler oyalar, ihtimalleri sayarým, senaryolar yazarým, oyunlar oynarým.
Bakýþlarýmý da kaçýrmýyorum kýzdan; o ise hala demli çayýnýn en kuytu köþesinde. En karanlýðýnda, dibinde... Soðumuþ olduðunu tahmin ettiðim çayýndan bir yudum alýyor, sadece yapmasý gerekeni yapmýþ olmak için. Ve sonra baþka bir sýðýnaða yöneliyor, daha büyük bir korunak. Daha geniþ, baþka bir dünya, bambaþka bir serüven belki de. Çevirdiði sayfalarý görür görmez, bir þiir geçiyor içimden:
“Seviyorum suskunluðunu, sanki sen
yokmuþçasýna burada
duyarsýn beni uzaktan, dokunmaz sana sesim.
Uçup gitmiþ gibi gözlerin
ve aðzýn bir öpüþle mühürlenmiþ.

Seviyorum suskunluðunu, çok uzakta
görünüyorsun
Sanki yas tutuyorsun, kumrular gibi cilveleþen
kelebek benzeri.
Uzaklardan duyuyorsun beni, ulaþmýyor sana sesim.
Býrak da varayým dinginliðine sessizliðinde.
Ve konuþayým sessizliðinle
bir lamba gibi parlak, bir yüzük gibi yalýn.
Gece gibisin, suskunluðun ve takým yýldýzlarýnla
Yýldýzlarýnki gibidir sessizliðin, öyle uzak, önyargýsýz.

Seviyorum suskunluðunu, sanki sen yokmuþçasýna burada
uzakta ve hüzün dolu, sanki ölmüþsün gibi.
Ýþte o zaman bir sözcük yeter
Uçarým, uçarým sevinciyle yaþadýðýnýn.”*
*Pablo Neruda, Seviyorum Suskunluðunu