M.NÝHAT MALKOÇ

     Hazan ve gece, hayatýn hüznü aksettiren gri yanýdýr. Bu zaman dilimlerinde hüzün nöbetleri belleðimizi çepeçevre kuþatýr. Sonbahar hatýralara neþter vururken, gece; aydýnlýk ufuklardan göz kýrpan umutlarýn önüne perde olur. Söz sükûta teslim olur kýzýl þafaklarda.

     Hazanla beraber gökyüzünün gülümsemesi, yerini asýk ve ekþi bir surata býrakýr. Mavilikler diriliðini yitirir gökkuþaðýnda. Boþlukta kaybolur geleceðin aydýnlýklarý. Acýlar, ayrýlýklar, kayboluþlar ve ölümler yansýr hazanýn hüzün aynasýna. Dert harmaný göðe deðdirir kara baþýný. Ayaklarýmýz topraða deðdikçe alnýmýzýn ateþi diner; yüreðin þiþi iner.

     Kara bulutlar tuval olur esrik duygularýma. Ben her sonbaharda ölürüm, ölümsüzlüðe kanatlanarak… Kýþlar kar olup üzerime yaðar. Hüzünler çýð gibi aðýrlaþýp ezer cýlýz bedenimi. Gurbetteki ruhum sýlaya varýp hesaba durunca nereye düþer gölgem? Ruhun acýlar zincirine yeni halkalar ekleyen hazan, yine yapacaðýný yapýp hüzün coðrafyamýzý karanlýða gömer.

Ah hüzün, gönlümün davetsiz misafiri!… Yüreðimin kapýlarýný sýký sýkýya kilitlesem de sonbaharýn kanatlarýna tutunup bacadan girersin gönül malikâneme. Ne kadar deðiþtirsem de güzergâhýmý, bütün kavþaklarda sana giden yol düþer payýma. Vuslat þiirlerinin üstüne kâbus gibi çökersin. Ama hakkýný yemek de istemem, zira ilhamýmý beslersin týka basa.

     Sonbaharýn acýlý yüzü, yere düþen yapraklarda gösterir derin çizgilerini. Bulutlar boþaltýr gözyaþlarýný topraðýn derin çatlaklarýndan içeri. Aþk damlacýklarý acýklý yüzüyle düþer gönül imbiðinden gamzeli yanaklara. Ateþin damlalarýn sýcaklýðý yakar buz daðlarýný bile. Ten erir bir mum misali her gece yarýsý sabýr nöbetlerinde. Aydýnlýklar zor çýkar sabaha…

     Sonbaharda güneþ saklar gülen yüzünü ve dost sýcaklýðýný… Sonbahar yaðmurlarý altýnda aðlayanlarýn gözyaþlarý belli olur mu hiç? Kavurucu giryelerle birlikte topraða düþer mi tenin ateþi? Sevda kervanlarý varýr mý menzile seher vakitlerinde? Hasret terennüm eden þarkýlardan bîzâr olur yaralý gönül… Hazanla birlikte kaybettiklerimiz yaz baþlarýnda döner mi geriye? Bekleyiþ yerini vuslata býrakýr mý dersiniz? Uykusuz geceler sabaha varýnca yüreðin acýlarý diner mi? Yoksa yeni bir intizar nöbeti nâr içine mi düþürür düþlerimizi?

     Ýlk ve son teþrin doðumla ölüm arasýndaki ince çizgiyi belirginleþtirerek kaderin kedere dönüþünü hýzlandýrýr. Tecelliler kader aynasýna düþünce bizi ellerimizden tutarak solgun hatýralara götürür. Sevgi urganý uçurumun kenarýnda boðazýmýza deðil de, bileðimize sarýlýp, elimizi kavrarsa hayata tutunmanýn doyumsuz hazzýný tadarýz gönül diliyle. O zaman hazanýn hüznü neþeye dönüþür ruhun sermest günbatýmlarýnda. Yaþam bir ganimet olur ömür heybemizde. Buz gibi sabahlarda gönül þöminesinin alazlarýnda ýsýtýrýz üþüyen duygularýmýzý. Siyah beyaz fotoðraflar, çocukluðumuzun günahsýz atmosferine götürür kirlenen hissiyatýmýzý. Çocuk düþlerimizin masumluðunda hayata, kaybettiði derin anlamý iade ederiz.

     Her sonbahar yaþlý gözlerim acýnýn resmini çizer uzak iklimlerde býraktýðým sevgi tuvallerine. Tek renk hâkim olur resimlerin gizli diline. Ürpertilerim dað baþlarýnda çadýr kurar, hüzünlerime komþu olurlar. Kaným damarlarýmda donmamak için zor dayanýr. Yürek talan edilir sevgi ve muhabbet eþkýyalarýnca. Destursuzca girilir kalbim haremine. Geçmiþimi boyar acemi bir ressam renklerin en siyahýna. Anýlar gömülür topraðýn derinliklerine.

     Zaman akýp gider bir ab-ý hayat misali göz pýnarlarýmdan. Aðaçlarýn eteklerine düþen sapsarý yapraklarý niçin hemen toplar temizlikçiler?... Niçin yaþatmazlar bize hüznün acý lezzetini? Acýlarý yaþamadan yürek nasýl metin olur? Demiri dayanýklý kýlan ateþ deðil midir?

     Yine bir sonbahar yangýnýnýn seherinde düþlerim ve uykularým periþan… Sonbahar hüzün saðýyor sabrýn pörsümüþ memelerinden. Kentin kaybolan ruhunu bulmak için düþmüþüz yollara… Darmadaðýn hayaller gecenin saçlarýna tutunuyor. Teselli vermiyor dünden arda kalan kýrýk dökük altýn sarýsý hatýralar… Endiþeler yuva yapýyor belleðimin en tenha köþelerinde. Yapraklarla birlikte neþemiz de düþüverdi çamurlu yollara. Ümitlerse aldý baþýný gitti açýk denizlere… Þimdi sevgilinin ürkek bakýþlarýnda daðýlýyor efkârýmýz…