M.NÝHAT MALKOÇ

     Ne güzeldi köyümün kirlenmemiþ yaðmurlarýnda ýslanmak… Bütün kaygýlardan azade, sokaklarda akþama kadar topraklarla hemhal olmak… Sabahýn ilk ýþýklarýyla uyanýp aydýnlýða ‘merhaba’ demek, gönül kapýlarýný ve göz kapaklarýný ardýna kadar açarak hayata sýmsýký sarýlmak, gökkuþaðýný hayallere yorgan eylemek… Ne güzeldi, âh ne güzeldi.

     Çocukluðumun düþleri þimdi kâbusa dönmüþ. Gönül naðmelerinde çýðlýklar kol geziyor. Yýllarýn sancýlarý yüreðime sermiþ kurþundan aðýr postunu. Þefkatli elleriyle saçlarýmý tarayan rüzgârlar ne çabuk fýrtýnaya dönüþüp yüzümü týrmaladý!... Kapkara yalnýzlýklar gönül göðümü esir aldý. Yaþamýn girdabýnda dönüp duruyor zaman çarkýnýn diþlileri. Ben o diþliler arasýnda kýymýk kýymýk olmuþum. Çocuk uykularým kuþlarýn yakuttan kanatlarýnda çoktan semaya havalanmýþ, þimdi gece yarýlarýndan sonra bile kapanmýyor yorgun gözkapaklarým. Çamurdan yaptýðým atlarýn toynaklarý týrmalýyor uykularýmý. Sýðýndýðým gül bahçelerinde þimdi acý bir barut kokusu kýrýyor burun direklerimi.

     Tüyden hafif anlýk kederlerim kurþundan aðýr tasalara dönüþtü. Rüzgârlarla yarýþan hayallerim þimdi vadilerin yamacýnda sislere gömülmüþ. Uyku tadýndaki sevinçlerin hayali cihan deðiyor þimdi. Kendi kendime aynalarla söyleþmek yeni çýktý. Kendimden çok uzakta çocuk hayallerimle avunuyorum zamanýn tenhasýnda. “Kim kazanmazsa bu dünyada bir ekmek parasý / Dostunun yüz karasý; düþmanýnýn maskarasý” bercestesini þimdi daha iyi anlýyorum. Hayat gösterdi o acýmasýz yüzünü. Þiddetli rüzgârlara raðmen ayakta durmak için yere saðlam basýyorum. Çocukluðumda biriktirdiðim sevgileri bugünün nefretlerine panzehir yapýyorum. Düþüyorum ayrýlýklarý sevginin doyumsuz hazzýndan. Zulmün önünde bir kale gibi durmaya çalýþýyorum. Sadece sevginin ve aþkýn önünde eðiliyorum.

     Sevgi aðacýnýn dallarýný kýran bu sert rüzgârlar tanýdýk deðil. Kuþlar çoktan baþka memleketlere göç etmiþ. Bu dermansýzlýkla ben nereye göç edeyim. Çocukluðumun hayalleri yerini hakikatlerin deryasýna býrakmýþ. Bu deryada ancak iyi yüzücüler hayatta kalabilir. Hapishaneler varmýþ fikirlerin dört duvar arasýna mahkûm edildiði. Nerden bilebilirdim düþüncenin zaman zaman zehirli bir yýlan kadar tehlikeli olabileceðini? Ve beni belleðimden ýsýrýp peþinden sürükleyeceðini… Bilemezdim, bilemedim ta ki bildirilene dek…

     Dal uçlarýnda patlayan tomurcuklarýn doðum sancýsý baharlara serenattý. Gönül arabalarýný çeken kýsraklar haramilere eðmezdi boyun. Gökyüzünden payýma düþen yýldýzlara þimdi çok uzaðým. Gül bahçelerindeki dikenler güllere uzanan ellerimi kanattý. Salýncaklarda sallayýp uyuttuðum ve büyüttüðüm kutlu düþlerim þimdi daraðacýna mahkûm… Artýk kimse tutmuyor hücreleri can çekiþen buruþuk ellerimi. Kimse ciddiye almýyor pembe hayallerimi.

     Tek kanatla uçulmuyor mavi göklere. Dallarý bulutlara deðen ihtiras aðacýnýn kökleri çoktan kurudu. Þimdi dokunsalar hüngür hüngür aðlayacaðým. Çocuk gönlümü hatýralarla daðlayacaðým. Yaþlý yüreðimde her harf, her kelime ateþten bir ok gibi batýyor zerrelerime. Sevgi ýrmaklarýndan kan akýyor hoþgörü okyanuslarýna. Kuþ masallarýný dinlemiyor aç kurtlar. Kelebeðin ömründen daha uzun deðil solgun dudaklarý süsleyen ve besleyen tebessümler…

     Tefe koyup zehirli naralarla çalýyorlar bizi. Eskiden kalma bir yaðmurun altýnda ýslanýyor þekerden düþlerimiz. Sonbaharýn kamçýsý yaralýyor yorgun bedenimizi. Gözlerden düþen ateþli bir gözyaþý gamzelerimizde buharlaþýyor. Her geçen gün büyüyor bizi bir gün yutacak içimizdeki o derin boþluk. Neþe aðacýnda korku ve tasa çiçekleri açýyor kýþ ortasýnda.

Gölgemin yetiþmekte aciz kaldýðý ten mülkü, þimdi gölgenin kurþundan aðýrlýðýnda eziliyor. Iþýl ýþýl parlayan gözbebeklerim artýk kepenklerin çekileceði elemli günü bekliyor. Bu son demlerde tasanýn yasasý iþletiyor hükmünü. Hüzzam makamýndaki türküler hatýralarý çaðýrýyor geçmiþ zamandan. Pencereden gözlenenler, pencereden gözlüyor hiç gelmeyecek yolcularý. Oysa horoz þekerimin tadý hâlâ damaðýmda. Demek henüz ölmedim, þükür hâlâ yaþýyorum. Ne olur Rabbim her tasayý çekerim, hiç bitmesin o þirin horoz þekerim!...