Yemeğe içmeğe insan çok.Dostluk mideden geçmekte boğazda düğümlenmekte. Açlık bütün maskeleri söküp atan en önemli Tanrı gülümsemesi olarak zuhur etmekte. İnsana senin gerçek yardımcın benim demekte. Söz dinlemeyenlere insanın vefasızlığını göstermek için fukara sofrası döşetmekte. Dostlar ve sevgililer hemen sırtlarını dönmekte ve çekip gitmekte. Kimse kimseyi kalpten sevmemekte herkes midesini düşünmekte. İnsanoğlu bir arı gibi daldan dala uçup gitmekte. Mevsimler değişmekte ama vefasızlığı değişmemekte.İnsan ballı parmak uğruna dostluklarını elinin tersiyle itmekte.
Yemeğe içmeğe insan çok. İnsanlar sürekli göbeğini kaşımakta, midesine inanmakta ve onun sesiyle hareket yapmakta. Dalları ve ağaçları bir kaşık için, bir masa için, bir tabak için yok etmekte. Dünyanın kanını emmekte.Açgözlülükle bütün güzellikleri mahvetmekte, gölleri, denizleri tüketmekte, kirletmekte. Denizin mavisini, nehirlerin aksini, ağaçların yeşilini, dağların güzelliğini görmemekte. Tanrı’nın gülümseyişine bakmamakta. Açgözlü insan kendini yiyip bitirmekte ve gözlerine, dudaklarına düşmanca davranmakta. Ruhunu karanlıkta bekleyen ateşlere kaptırmakta. Bütün emekleri kül olmakta.
Yemeğe içmeğe insan çok. İnsanlar aç kurtlar gibi sağa sola saldırmakta, dostlukları sadece ceylan gözlü insanlarla sınırlı kalmakta. Yenilir yutulur cinsten ilişkiler kurmakta. Yiyemeyeceği arkadaşlıklar kurarsa bu gururuna dokunmakta onlardan uzak durmakta. Gururuna yedireceği insanlar aramakta. Buldukça bir kurt gibi üstüne atlamakta ve ay ışığı altında ulumakta.
İnsan en kesif orduların bir neferi gibi ortalıkta dolaşmakta. Bir aslan buffaloları nasıl kovalarsa insanları öyle kovalamakta ve etrafındakilere öyle bakmakta. Dişine göre bulduklarını yemekte dişine göre olmayanlara ise tecavüze yeltenmekte. Cam kırıkları arasında izini kaybettirmeye çalışmakta. Geride dostluktan yana bir iz bir belirti bırakmamaya çalışsa da hayat yolunda her yürüyüşünde adımlarına kanını bulaştırmakta. İnsan kendi yalnızlığını kendisi yaratmakta. Tanrı’nın gülümsemesi karşısında suratını asmakta.
İnsan görmez mi kelebeğin güzelliğini. Onu yaratan hiç çirkin olur mu ki. Çiçeklere bakmaz mı bir goncanın açılışında görmez mi ki Tanrı'nın gülüşünü. Dağlara,taşlara seslense duymaz mı kendi sesini. Niçin unutur suretini? Niçin yaratılana saygı duymaz ve niçin açgözlülükle yıkar her şeyi?Dostluğa yumar gözlerini ve kör karanlık bir dünyaya mahkum eder kendini.
Yemeğe içmeğe insan çok. Arasan şu dünyada gönül ehli yok.Herkes balık yemekte. Sonra kılçığına şiirler düzmekte. Ne hayalinde beyaz yelkenli gemiler ne de kumsallar var. Aklında fikrinde martılar dolaşmakta. Çığlık çığlığa mavi suların üzerinde yaşam kavgası vermekte. Asıl hayatın tadına ise varamamakta.