Yemeðe içmeðe insan çok.Dostluk mideden geçmekte boðazda düðümlenmekte. Açlýk bütün maskeleri söküp atan en önemli Tanrý gülümsemesi olarak zuhur etmekte. Ýnsana senin gerçek yardýmcýn benim demekte. Söz dinlemeyenlere insanýn vefasýzlýðýný göstermek için fukara sofrasý döþetmekte. Dostlar ve sevgililer hemen sýrtlarýný dönmekte ve çekip gitmekte. Kimse kimseyi kalpten sevmemekte herkes midesini düþünmekte. Ýnsanoðlu bir arý gibi daldan dala uçup gitmekte. Mevsimler deðiþmekte ama vefasýzlýðý deðiþmemekte.Ýnsan ballý parmak uðruna dostluklarýný elinin tersiyle itmekte.
Yemeðe içmeðe insan çok. Ýnsanlar sürekli göbeðini kaþýmakta, midesine inanmakta ve onun sesiyle hareket yapmakta. Dallarý ve aðaçlarý bir kaþýk için, bir masa için, bir tabak için yok etmekte. Dünyanýn kanýný emmekte.Açgözlülükle bütün güzellikleri mahvetmekte, gölleri, denizleri tüketmekte, kirletmekte. Denizin mavisini, nehirlerin aksini, aðaçlarýn yeþilini, daðlarýn güzelliðini görmemekte. Tanrý’nýn gülümseyiþine bakmamakta. Açgözlü insan kendini yiyip bitirmekte ve gözlerine, dudaklarýna düþmanca davranmakta. Ruhunu karanlýkta bekleyen ateþlere kaptýrmakta. Bütün emekleri kül olmakta.
Yemeðe içmeðe insan çok. Ýnsanlar aç kurtlar gibi saða sola saldýrmakta, dostluklarý sadece ceylan gözlü insanlarla sýnýrlý kalmakta. Yenilir yutulur cinsten iliþkiler kurmakta. Yiyemeyeceði arkadaþlýklar kurarsa bu gururuna dokunmakta onlardan uzak durmakta. Gururuna yedireceði insanlar aramakta. Buldukça bir kurt gibi üstüne atlamakta ve ay ýþýðý altýnda ulumakta.
Ýnsan en kesif ordularýn bir neferi gibi ortalýkta dolaþmakta. Bir aslan buffalolarý nasýl kovalarsa insanlarý öyle kovalamakta ve etrafýndakilere öyle bakmakta. Diþine göre bulduklarýný yemekte diþine göre olmayanlara ise tecavüze yeltenmekte. Cam kýrýklarý arasýnda izini kaybettirmeye çalýþmakta. Geride dostluktan yana bir iz bir belirti býrakmamaya çalýþsa da hayat yolunda her yürüyüþünde adýmlarýna kanýný bulaþtýrmakta. Ýnsan kendi yalnýzlýðýný kendisi yaratmakta. Tanrý’nýn gülümsemesi karþýsýnda suratýný asmakta.
Ýnsan görmez mi kelebeðin güzelliðini. Onu yaratan hiç çirkin olur mu ki. Çiçeklere bakmaz mý bir goncanýn açýlýþýnda görmez mi ki Tanrý'nýn gülüþünü. Daðlara,taþlara seslense duymaz mý kendi sesini. Niçin unutur suretini? Niçin yaratýlana saygý duymaz ve niçin açgözlülükle yýkar her þeyi?Dostluða yumar gözlerini ve kör karanlýk bir dünyaya mahkum eder kendini.
Yemeðe içmeðe insan çok. Arasan þu dünyada gönül ehli yok.Herkes balýk yemekte. Sonra kýlçýðýna þiirler düzmekte. Ne hayalinde beyaz yelkenli gemiler ne de kumsallar var. Aklýnda fikrinde martýlar dolaþmakta. Çýðlýk çýðlýða mavi sularýn üzerinde yaþam kavgasý vermekte. Asýl hayatýn tadýna ise varamamakta.