...ve benim de sorunlarım en büyüğüydü dünya üzerindeki sorunların, herkesin olduğu gibi.Ve yine herkesinki gibi,benim sorunlarım da en baş edilmeziydi ve herkes gibi benim de gücüm tükenmek üzereydi.Kimse benim kadar fazla şey görüp geçirmemişti hayatta,herkes gibi ve bu sebepten mümkün değildi beni kimsenin anlayabilmesi kendimden başka! Ben bile anlayamadım kendimi sonra...Öyle ya,madem bu kadar herkes gibiydim ben de,nedendi öyleyse bu yalnızlık hissi?
Herkes en büyüğünü yaşarken hayatta acıların,herkesin derdi en devası olmayanıyken, herkes aslında bu kadar aynıyken ve herkes bu kadar yalnızken, onca yalnızlıktan nasıl böyle bir kalabalık oluştuğuna şaşıyordum bazen.
Omuzları birbirine değiyordu insanların,aynı hizadaydı neredeyse hepsi.Ama ne yanındakini görüyordu, ne ardındakini...Hepsi de yalnızdı, hangisine sorsan.Hangisine sorsan ,hep aynı yalnızlıktı ama diğer hepsininkinden başkaydı onun yalnızlığı,hangisine sorsan!
Bir kalabalığın içindeydim ben de hissediyordum,bütün omuzlara teğet geçiyordum.Ben de herkes gibi,herkes kadar yalnızken, kalabalığa karışıyordum...