AKIL HARİKALAR DİYARINDA

Bir bilinçaltı akışkanlığı olarak, rüyalarda can buluyor heyecanlarımız. Normalde kendimizi dizginlediğimiz, sınırlar koyduğumuz duygularımız ve bizi tutuklamayı çok seven tutkularımız. Kelepçeler takarız ya normal gün bilincinde aklımızdan geçenlere, ama aslında o anlarda çok da yapmak istediklerimize.. Ne fenadır oysa insanın kendi iplerini çözmeye bu kadar gönüllüyken birileri tarafından “uygunsuz” ya da “ ayıp” ya da belki “acayip” diye adlandırılarak dizginlenmesi.. Sınırlandırılan beyinler, yakalanmaya korkan düşünceler olarak ne kadar uzağa gidebilir ki vücutlar? Öfkeler, inançsızlıklar, edepsizlikler nereye kadar daha saklanabilir bilmiyorum.. Ama insan beyni de kusar sıklıkla.. Saçılır gider bazen 3 kadeh içkide, bazen dağılır bir gece rüyasında. Yapmak isteyip de yapamadıkları, içeri girmeye ramak kala çıkıp kaçan akılları, koma misali tekmelendiği arayışlarına deva olan sığınak yolları..

Herkes kaçmak ister bir gün hayattan, varolduğu dünyadan ve çevreden.
Başka bir bedende soluklanmanın nasıl olacağını bilmek ister her bilinç.
Arasıra, canımız istediğinde başkasının bedenine girip onun kimliğinde takılmak bir süreliğine.. Ne hoş olurdu değil mi?
Bilinç illa bir gün saçmalamak ister ve harflere aldırmadan kurmak ister sözcükleri. Hapşırır gibi..
Beden illa birkaç kez saçmalamak ister, sıkıştığı dar kıyafetlerden sıyrılıp genişlemek, genleşmek ve böylece serinlemek ister.
Ve biz yani insanlar, hayvanlaşmak isteriz bir süreliğine de olsa günde birkaç kez.
Vücut hazırda bekler saçmalamak ve program dışına çıkmak için.
Beyinler sulanmak ister, beyin susmak ister bir süreliğine.

Bir bilinçaltı akışkanlığı olarak, alkolün huzursuz huzurluluğunda ya da düşlerin siyah beyaz özgürlüğünde buluruz caziplikleri çoğu zaman.. Bu yüzden bazılarımız uyumak, uyumak ve uyumak ister günlerce. Saatleri unutup akıp gitmek ister akıl, harikalar diyarına..
Kimseleri tanımadığı sonsuz bir özgürlük evrenine, tasmasını koparan ruhların limitsiz koşu yoluna.. Akıl en çok bunu sever çünkü o hep bağımsız, hep özgür olmak ister. Bazı uzmanlar ise insan beyninin o diyarlarda bu kadar uzun kalmasını sağlıksız bulur ve bunu “depresyon” olarak adlandırır. Onlara göre insan beyni uykudayken kaçış semptomları gösterir çünkü. Böylece gerçek hayattan, yaşadığı dünyadan ve çevreden uzaklaşır insan. Bir çeşit şizofreni benzetmesi de yapılabilir bu teşhise. Oysa gerçek öyle mi?

Akıl aslında aklının almadığı heyecanlara atılmayı seviyor çoğu zaman. Onu üzmeyen, sıkmayan ama rahatlatan bir dünyada yaşamayı seviyor. Nefes aldığı her anı böyle geçirmek istiyor. Düşünmek, hayal etmek, harekete geçmek ve hayal ettiklerini tek tek uygulamak istiyor. Gerçek hayatta bunu başaramadıysa henüz, rüyalar alemi de ister istemez harika bir seçenek oluyor böylece.. Ben gerçek hayatta hafiflemeyi seçiyorum. Burada bağırıp, susup, değişik dünyalar ekseninde dönmeyi, başka birşeylere dönüşmeyi seçiyorum. Ayağa kalkıp üzerimdeki taşları dökmeyi, hayata doğru sakince yürümeyi seçiyorum.
Sakince ama gürültü çıkararak!
İnleterek döndüğüm bütün yüzleri!
Döndürerek çarklarını kalbimin!
Ve sonunda yine saçlarımın altına geri dönüp utangaç gülüşmeler yaşamayı seçiyorum.
Ama aklım, ah o delirmeye bayılan aklım, işte o hep harikalar diyarında..