(1)

Boþver sevdiðim boþver…

Dönme artýk geri. Bakma bize. Yitirdiðimiz geleceði hayal edip aldanma boþ duygulara…

Dönsek þimdi geri ne deðiþebilir söyle bana. Yarým býraktýðýmýz hangi þeyi tam yapabiliriz.

Gücün var mý sevdiðim? O kadar yarým kalan þeyden sonra cesaretin kaldý mý hala? Çok seversin, çok emek verirsin; ama öyle bir nokta gelir ki sevgini alýrsýn bir kenara kendi yoluna devam edersin.

Her bitiþ de yapamayacaðýmýzý düþünüp iþleri zorlaþtýrmak, sarpa sarmak hoþumuza gitse de gün gelir bunun da bittiðini anlarsýn ve görürsün. Alýþýrsýn.

Çaresizlik yaðlý urgan gibi baþýnda nöbet tutacak olsa da, elini attýðýn her yerde, baktýðýn her bakýþta ‘’biz’’ olsak da alýþýrsýn.

Sonra gün gelir baþka bir aþkýn içinde ayný cümleleri ya da benzerlerini bir baþkasýna söylerken buluverirsin kendini. Belki de kýzarsýn, küsersin öteki sene; ama geçer.

Zaman geçer yaran kabuk baðlar, baðlayan kabuk düþer, sonra izleri kalýr ve gün gelir sadece bir zamanlar bir yaran olduðunu hatýrlarsýn. O kadar… Hatýrlarsýn ve bakarsýn þöyle kendine. Herkes kendi hayatýnda.

Bitmez denilen þeylerin bile bitebileceðini anlarsýn. Yaþama karþý güvenin azalýr. Kýymet vermezsin artýk hiçbir þeye bir gün bitebileceði varsayýmýyla.

Ve gün gelir sevdiðim. Hayatýn böyle varsayýmlarla yürümediðine kanaat getirirsin. Aný yaþamaya karar verir, hayatýna giren çýkan insanlarý önemser, kabullenirsin.

Haydi sevdiðim topla bize dair her þeyi. Baþka evlerimiz olmalý artýk bizim. Kendi payýmýza düþen mutluluklarý, acýlarý alýp yola koyulalým. Ayný yerden baþlayalým ama ters yönlere gidelim. Bakma giderken arkana. Ayak izlerimiz kalacak o yolun üstünde; ama gün gelecek onlarýn üzerinden baþkalarý geçecek ve silinecek. Gün gelecek bize dair hiçbir þey kalmayacak.

Haydi sevdiðim dön arkaný, dön ve baþla…Bizim olmadýðýmýz mutluluklara baþla.


(2)

Dalga sesleri kulaðýmda. Ayaklarým ýslak kumda dans ediyor. Karným aðrýyor. Üþüttüm galiba yine. Annem sesleniyor biraz ileriden ayaklarýný üþütme diye. Oysa çoktan üþüdü onlar. Ölü yengeç topluyorum deniz kýyýsýndan süs niyetine…(Cins biriyim iþte!)

Caným zambaklar da açmýþ kumda. Koklarken burnum sarý oluyor tozundan. Ah bu koku. Bu beyaz görüntü. Ne kadar anlam saklý bu kokuda.

Eþyalarý topladým bu gece. Evime geldiði zamanki kutularýna koydum her birini. Gelen hediyeleri paketlere koyup yeniden paketledim. Aldýðým kýyafetleri geri götürdüm aldýðým yerlere. Baþta kabul etmediler; ama ikna edebildim onlarý birilerine verirsiniz diye. Çiçekleri çiçekçiye verdim. Bazýlarýný topraða gömdüm.

Parfümümü deðiþtirdim. Evimin duvarlarýný boyattým. Ruhuma benzedi biraz. Her bir duvar baþka bir renk. Ýçim gibi karmakarýþýk. Mektuplarý geldikleri zarflara geri koyup ayný adreslere geri gönderdim. Arkadaþlarýmý tembihledim. Beþ yýl öncesine dönün, o zamanki beni hatýrlayýn. Onu sormayýn, tanýmadýðým birini bana sormayýn diye.

Parmaðýmdaki yüzüðü aldýðýmýz kuyumcuya götürüp sattým. Çýkýþta da karþýma çýkan ilk dilenciye verdim parayý. Bilgisayarýmdaki müzikleri temize çektim. Bize dair anlamlarý olmayanlar kaldý. O kadar az ki þu an parçalar.

Fotoðraflar… Bir daha ayný kareye sýðmayacak iki insanýn yan yana olduðu anlar… Onlarý nereye göndereceðimi bilemedim. Temmuz’un sýcaðýnda üþüdüðümü fark edip balkonda yaktým. Yine de ýsýnamadým. Babaannemin ördüðü þalý omuzlarýma koydum… Isýnamadým.

Fotoðraflarý yaktýktan sonra daha bir üþüdüm sanki…

Niye yaptým bunlarý biliyor musunuz? Sandým ki bütün bunlarý yaparken bir anda beþ yýl öncesine döneceðim. Sandým ki caným acýmayacak. Sandým iþte!...

Hiçbir þey düþünmüyorum þimdi. Balkonda oturuyorum elimde bir fincan kahve. Öylece bakýyorum. ’Zaman mý geçip gitti yoksa zaman hep ayný yerde ben mi geçip gidiyorum zamandan?..’ Bilmiyorum.

Bildiðim öylece bakýyorum. Gözlerim yýkanýyor. Acýlarýmdan arýnýyorum. Yalnýzlýðýmla baþ edebiliyorum galiba.

Nerede olduðunu, ne yaptýðýný, kimlerle olduðunu düþünmek istiyorum ama yapamýyorum. Sanki bir rüyadan uyandým. Yaþanýlanlar benim ütopyamdý sanki. Benim beynimin gerçeðiydi.

Aynaya bakýyorum. Yüzüme… Gözlerimin içine. Yaþanmýþlýklar artarken, çizgilerimde artýyor. Dudaðýmýn kenarlarýnda oluþuyor çizgiler. Dudaklarým… Kendinden rujlu dudaklarýma dokunuyorum… Boynumda gezdiriyorum ellerimi. Daha fazlasýný kaldýramýyor aynadaki görüntü.

………………………….

Elim kanýyor. Beyaz geceliðime damlýyor kýrmýzý lekeler.

Sabah uyandýðýmda bu þehri ve bu þehirdeki seni bünyem kaldýramýyor. Artýk kaldýramýyor. Ama diðerlerine yaptýðým gibi gönderemiyorum bu þehri bir yerlere. Küçük bir valizle baþka bir deniz kýyýsýna gidiyorum. Baþka bir hayata baþlamak adýna.

Gidiyorum… Yeni bir yaþamým oluyor. Yeni arkadaþlarým… Hiçbir anlam yüklemediðim caddelerim. Fark ediyorum sonra. Bir an duruyorum öyle. Býraktýðým þehrin ve o þehirdeki tüm anlamlarýn benden gizli o küçük valize girdiklerini fark ediyorum…

Yine saatler kederli buralarda. Kalbime bir býçak deðdi gecenin sessizliðinde. Ümitlerim karalar giyindi yine. Kayboluyorum hüzünlerde… Yokluðun yangýn gibi. Baðrýmý daðlýyor… Bir derbeder sevda kalýyor yüreðimde…

Nereye gidersem gideyim bende kalacaðýný biliyorum. Benimle yaþayacaðýný, benimle öleceðini, bir yerlerde benimle mutlu olacaðýný biliyorum…

Böyle olmayacaksa da býrak… Býrak ben böyle bileyim…

Çaðla GÖKDENÝZ / BARTIN