Elimde valizimle Ankara Garında beklerken, bu yolculuğun hayatımın dönüm noktası olacağını bilmiyordum. Oysa şimdi pekala o gün, bugünü yaşayabileceğimi bilseydim. O trene asla binmezdim.
Yaşam bazen bize oyunlar oynuyor.Kimi zaman elimizin tersiyle ittiğimiz insanlar yanımızda kalırken
tüm gücümüzle bırakmak istemediklerimiz ile yollarımız ayrılıyor.
Kendime defalarca sordum bugün her şey yeni baştan yaşansaydı aynı seçimleri yapar mıydım? diye
Evet yapardım.
Biliyordum
Lanet olsun ki biliyordum.
Bu işin bir sonu olmadığını.
Bu aşkın beni çok yaralayacağını.
Ama, ben böyle biriyim işte
hayatta sonuna kadar gidenlerdenim.
Kendimi yarı yolda hiç bırakmadım.

Neyse konumuza dönelim. Evet trene bindim ve kayıtsız yoluma devam ettim.
Bağrıma taş basarak, tüm yaşanmışlıkları geride bırakarak.
Seven gelirdi ardımdan.
Ne yazık ki gelen olmadı.
Hemen her gün sevgime layık olmayan birine yıllarımı harcadığımı düşündüm.
Yalnızdım. Duygularımı paylaşacağım hiç kimse yoktu yanımda.
Öyle çok göz yaşı döktüm ki.
Günlerce...
Sonra bir sabah uyandığımda
Dünya başkaydı sanki.
O gün onu hiç düşünmedim.
Sonra ki günde.
ve daha sonra ki günde...
önceleri istem dışı zihnimi işgal ederken
daha sonra çağrışımlarla hatırlar oldum.
ve böyle bir kaç yıl geçti.

İşte şu anda
onun için terkettiğim şehrimde beraberiz.
Ne yazık ki o köprünün altından çok sular geçmiş.

Evet o trene binmezdim demiştim.
Aşkımı unutturan o trene...