Türkiye’de ilk bebeğimizi kaybetmiş, bu nedenle çok acılar yaşamıştık. İkinci kez bebek beklediğim anlaşılınca annem-babam onu Almanya ‘ da dünyaya getirmemi, yanlarında olmamızı teklif ettiler.

Apar topar çıkıp geldiğimiz bu soğuk ülkede ilk aylar, uzun zamandır hasret kaldığım aileme kavuşma sevinci,yeni yaşama , çevreye alışma çabaları, yeniden anne olma heyecanı ile geçti.
Anna ile tanışmamız, memleket hasretinin yüreğimi dağlamaya, Türkiye’ deki çevremi, arkadaşlarımı özlemeye başladığım döneme raslar. O, yanımızdaki daireye yeni taşınmıştı. Orta boylu, balık etinde, uzun sarı saçları ama ille de ülkemin denizleri gibi koyu mavi, gülen gözleri ile kapımıza dikiliverdi. Anna kapının önünde durmadı. İçeriye girdi. Yaşantıma girdi. Güler yüzü, sıcaklığı, ilgisiyle tüm aileye sevdirdi kendisini. Kısa zamanda ailemden biri oldu. Beraber yedik içtik, beraber ağladık, beraber güldük.

Yemeklerimize bayılıyor, nasıl yapıldıklarını öğrenmek istiyordu. Bunun da en kolay yolu birlikte pişirmekti. Böylece en sevdiği yemeklerin yapılışını öğrendi benden. Zeytinyağlı yaprak sarması, nohut yemeği, poğaça, pilav... Ben de ondan çok şeyler öğrendim. Patates salatası, Pfannekuchen, Schnitzel... En önemlisi de yemek ve pasta tariflerini cesaretle uygulamayı öğrendim ondan. Hiç unutmam, bu cesaretle hiç yapmadığım bir Türk yemeği olan içliköfteye birlikte girişmiştik de patlayıp içi dışına çıkan köfteleri kahkahadan kırılarak kaşıkla yemiştik.

Anna uzaklardan gelmişti, ta Almanya’nın güneyinden. O da çevresinden, sevdiklerinden ayrıydı. Ama bizi birbirimize yaklaştıran bu değildi. Onun sevgi dolu yüreğiydi. En sıkıntılı, ya da üzgün anımda karşıma çıkıverir, ya beni çağırır ya bana gelir, beni dışarıya çıkmaya ikna eder, ve ben her seferinde „nasıl da bildi nekadar bunaldığımı“ diyerek şaşar kalırdım.
Bu arada bizimle birlikte Türkiye’de tatil yaptı.Türkiye’yi de çok sevdi.

O, öğrenimine devam etmek için Düren’den ayrıldığında, bizden epey uzak bir Üniversite kenti olan Würtsburg’a yerleştiğinde ne kadar üzüldüğümü anlatamam. Birlikte geçirdiğimiz bu üç yılın rüya olmasından korktum.Oysa araya giren mesafe bizi koparamadı.Sürekli haberleşiyorduk.

Biz de bu arada Düren’den ayrıldık. Önce Köln şehrine daha sonra da Duisburg ‘a yerleştik.
Bir gün arkadaşı Franz’la birlikte Duisburg’a geldi.Getirdikleri çam ağacını süsledik. Noel gecesi Franz flüt çaldı. Yaşadığımız en güzel noel gecesiydi.
Biz de onları bulundukları Würzburg kentinde ziyaret ettik. Bize tarihi şehri gezdirdiler. Unutulmaz günler yaşattılar.

Franz’la birlikte olduğu uzun yıllar boyu sık sık görüştük. Her yıl Türkiye’ye tatile gittiler. Benim bile uzun yıllar görmediğim akrabalarımı, arkadaşlarımı ziyaret ettiler. Birkaç sefer de Türkiye’de onlarla beraber olduk. Bir yaz tatilinde, Türkiye’nin Karadeniz kıyılarına gitmişlerdi. Orada hava soğuk ve yağışlı olduğu için kaçmışlar, soluğu bizim bulunduğumuz Didim’de almışlar, bu güzel sürprizle hepimizi sevindirmişlerdi.

Birgün Anna Franz’dan ayrıldığını haber verdi.Üzüldük, çünki Franz’ı çok seviyorduk.
Bir süre sonra Regensburg’lu Roland’la evlendi. Oraya yerleştiler. Onu da sevdik. Haberleşmelerimiz, görüşmelerimiz devam etti. Kimi kez Almanya’da kimi kez Türkiye’de beraber olduk. Nefis bir şehir olan Regensburg’u gezmeyi bize doyumsuz kılan şehrin güzelliği kadar Roland’ın esprili rehberliğiydi.

Bu arada bir kızları oldu. „Selma“ koydu kızının ismini. Dünya güzeli, bizim Selma’mız.
Franz’ la da dostluğumuz sürüyor. Geçenlerde telefon etti. Eşiyle birlikte birbuçuk aylığına Türkiye’ye gidiyormuş.

Ülkemin insanları ne zaman Almanlar hakkında olumsuz birşeyler söylese ya da bir takım genellemeler yapsa „Sizin de bir Anna’nız olsaydı böyle konuşmazdınız,” diyorum.
Bu satırları Anna ile arkadaşlığımın 30. yıl dönümü nedeniyle yazdım.
İyi ki varsınız Anna’lar, Franz’lar Roland’lar, İyi ki varsınız...