Kentim.. ben.. sen..

beyaz bir renk kaplamış bugün şehrimi..
gözlerimi, bakışlarımı bir sıcaklık..
bir gülümseme konmuş gamzeme ve hatıralar kaldırımlarda, yerlerde..
ağaçlar bambaşka bir renk
ve karkateri değişmiş sanki yaprakların..
ve insan daha mutlu bir ses bekliyor kulak kenarına
ve derin bir nefes ruhuna..
bugün çok sesli çok renkli şehrim..
kalabalık içinde huzur ararken duraklarda,
sözün bittiği durumlara tanıklık ederken aynı hissiyata yenik düşerken..
aşk geliyor aklıma..
Ahmet Kaya geliyor ve isyan..
ve durmadan bağırmak geliyor içimden..
yenik durumdayken zafer narası atmak istiyor yüreğim..
şehrim o kadar parlak ve güzelken herşeyi yenebilirim gibi geliyor..
herşeyi unuturum gibi..

ve mutlu bir çocuk oluyorum sesinle..
mutlu çocukluğum geliyor gözlerimin önüne..
ve hayaller kuruyorum geçmişimle..
benim de çocuğum böyle bir çocukluk yaşamalı diyorum, aklımda kırsal köyüm
karşımda aşık olduğum büyük ve muhteşem kentim..
hayatı doyasıya yaşamak için sevmedim,
bu kenti sevdiğim için doyasıya yaşamak istiyorum..

herşeyin ve her olasılığın sonucu olarak düşledim kentimi..
hayır demek o kadar zorken, acı dolu zamanların sonuçlarına katlanırken..
sadece sevmek..
şehrim kadar kentim kadar, duruşunu kimliğini sevmek..
saçlarında tütün saran yaşlıları sevmek..
ve isyan günlerinde bile ayrı tutarken kaderlerimizi
yine de vazgeçmek imkansızdı kentimden..
kendimden..
bu kent.. hayalkırıklıkları, acılar, yalnızlıklar, sürgünler, isyanlar, ayaklanmalar, başkaldırılar yaşadı..
ve aşk yaşadı..
muheşem zaferler eşliğinde mutluluk yaşadı..
bu kentte Ahmed Arif yaşadı..
Orhan Pamuk ve Yaşar Kemal yaşadı..
Bu kent Yılmaz Güney”i yaşadı..
Ve bitirdi..

bu kentte binlerce aşık yaşadı ve öldü..
bu kentte sesi çıkmayan binlerce dilsiz yaşadı ve kör..
ve sadece dinleyenler yaşadı sessiz sedasız...
bu kentte benim gibi binlerce insan yaşadı..
hayallerinin kurbanı binlerce inssan..
kendi hayatlarının figüranı binlerce karakter..

ve yalnızlık yaşadı bu kentte biz yokken..
daha kavuşmamışken..
daha tenine dokunmamışken..

hiçlik yaşıyordu bu kaldırımlarda biz daha yürümemişken elele..
ve biz daha sevişmemişken,
piçlik yaşıyordu yataklarında kentimin..
şimdi kentim bemebeyaz bir örtü gibi..
şimdi kentim çilingir sofrası gibi..

karmakarışık sesler içinde günahlarına yenikti ve fakirdi..
kimliksizdi ara sokaları..
gencecik bedenleri durmadan silah seslerine doğru koşuyordu..
kaldırımları çamur, yolları pislik içindeydi..
denizi maviliğinden sıyrılmış mor renge dönmüşken ve savaş kalbine girmişken kentimin.. gözlerin geldi önce, sonra ellerin ve dudakların..
ve ıslak öpüşün geldi gecenin bir yarısı..
ve aydınlandı Istanbul..
ve parladı yıldızlar..
ve yüzüme bir gülümseme geldi..
ve ağaçlar ve yapraklar karakter kazandı...
sonra sabahlara kadar oyunlarımız ve ve..
durmadan sevişmelerimiz ve tenimizin kardeşliği..
aşk temizledi namusunu kentimin..

bugün beyaz bir renge bürünmüş kentim..
gözlerim ve bakışlarım..
hatıralar içinde ellerin ve varlığın yanıbaşımda..
Istanbul darmadağın ve fakir değil artık..
bembeyaz boğaz ve deniz mavii..
bahar gelmiş kentime..
ve kentim benim gibi..
ben senin gibi..
özlem içimde şehrim gibi..
seviyorum seni..
saraç..
23/11/20007 harbiye..