BEN, KENDİM OLMAK İSTİYORUM.

Çanakkale’de, Kurtuluş Savaşında,
Toprağa düşen ecdadıma yanarım şimdi.
Kurtuluşa koşarken; sana esir düştü(?!)
Şahadetlerinin üstüne yattığınıza yanarım!
Ebu Cehil’leri oldunuz başlarına;
Ebu Süfyan’dan da beter!..
Onlar, kanlarıyla sularken bu toprağı;
Torunları, üstünde ismini arıyor şimdi..
İnkar ettiniz; tarihte ne varsa varlıklarından.
Umutlarını kırdınız;
Yıktınız hayallerinde ne varsa!..
Terörü, “Ensar” bıraktınız onlara miras;
Ve Amerika olmuş “Neccaşi”leri..
Kusturduğunuz kan; yaptığınız, anarşi..
Halepçe’ lerine seviniyorsunuz şimdi!.
Bir kara bulut gibi yağınca Enfal;
Ağızları memede bebelere!..
Vücutlarında Enfal karası yara bere..
Analarından ayrı savruldular;
Her biri başka bir yere!.
Onlara destek olmak bir yana;
Miting bile yapmadınız bir kere?!
İmansızlığınıza düşen işte bu ”güven”dir(!)
Ya ”Birlik beraberlik” demeniz nedendir?!
Onurunuzdur sürünen; şu yerdeki!..
”Kahraman Irk” diye övünmeniz artık boşuna;
Yaftanız “İslam” olsa da ölmüştür imanınız!..
Sizden kopuşumuz, kurtuluşumuz olur ancak!
Size rağmen bize uzanan her el;
”Büyük Şeytan” deseniz de dostumuz sayılacak;
Özgürlüğümü gömdüğünüz, ülkemi istiyorum ben!..
Çekin ellerinizi kaderimden!..
Ben, kendim olmak istiyorum.

M. Nazım GÜLER