UYAN EY ZERGAN DERESİ!

Çocukluğumuzun lüksüydü Zergan Deresi;
Denizimiz, gölümüz, biricik akarsuyumuzdu;
Sevincimiz, kıvancımız, çocukluk sevdamızdı…
Yazları, bahar gibi gülümserdi bize Zergan,
Şarıldardı her yeri, gölleri dışında;
Annelerimiz, yün yıkardı kayalık başında,
Dibindeki çakılları seyrederdik biz de;
Seçebiliyorduk taşlarını, suyunun şeffaflığında…

Ne oldu sana ey Zergan Deresi, konuşsana!
Şarıl şırıl ağlasana, akışsana coşkuyla;
Dunaysır’ ın beş gözünden sevda gibi fışkırsana!..
Beni ne hale soktunuz, diyerek bize bağırsana!
Seninle gençliğimizi bile yaşayamadık ki;
En güzel anıların, tutsak kaldı çocukluğumuzda…

Vıraklayan kurbağaların,
Biz, kulaçlarken “Gol a Reqo”yu;
ilk yüzme deneyimimizde tempo tutardı bize!
Çocukluk sevinciydi yaşadığımız, sonrası olmadı;
insanlarımızı sevmeyen, doğamıza da acımadı!..
Pis sular akıtılırken yatağına; yetmişli yıllardı…
Lağım sularıyla katloluverdi Zergan Çayımız;
Dimağlarımızı kirletenler, doğamızı da kirlettiler.
Zerganda dağlandı yürekler, gözlerde yaş kalmadı.

Duyarsız kaldı Dunaysırlı;
Sessizliğin kirinde uyudu, uyuştu Qoserli
Askeriye el koyunca, “Tepe”siz kaldı Kızıltepe,
Darbelerle sendeledi, debelendi, doğrulamadı..
Gölünde kulaç atanların kolları yana düştü..
Lağımın ilki, Alay’dan gelince itiraz eden çıkmadı;
Göl, lağımla kirlenmişti, yüzeni kalmadı..
Sonra, kenar evlerden de atıklar kustukça kustu!..
Zergan Deresi kurudu, doğa bize küstü;
Kimse anlamadı, gafletten uyanmadı…

Nice medeniyetler eskittim ben;
Huri, Akad, Mitanni, Med, Pers ve Eyyubiden,
İlhanlı, Ak veya Kara koyunlu demeden…
Osmanlılar da geldi geçti, ben, kımıldamadım yerimden!..
Ya bu gün, ne ister şu çöplük “başkan”ları benden?!
Çöplüğe çevirdiler beni, belediyeciliği bilmeden(!)
Değerim bilinmeyecekse, böyle gidecekse eğer,
Daha eskiteceklerim varmış kaderimde meğer…
Tarihi gücümle dalgalanır, seslenirim sana ey “Qoser!”
Kimse beni imha edemez öyle insafsızca;
Binlerle haykırırım aynı anda, kahramanca!..
Çıkarın hemen tüm çöplerinizi yatağımdan;
Zerganca akmalıyım Dunaysır Köprümden!.

Dünaysır Köprüsü, acılı göz(e)lerinden irin akıtıyor şimdi,
Dünya geçerdi üstünden; ilgiye hasret şimdi,
Nice devletlere, beyliklere “yol” olmuştu;
Kaderine mahkum, sahipsiz şimdi…
Altından şarıl şırıl berrak sular akarken,
Zehir soluyor, öksüremiyor bile şimdi…
Yüzdüğümüz göl, sağlığımıza tehdit bir bataklık;
Hizmet vermişti bize bir zamanlar…
Sahiplenelim diye, desteğimize hasret bekliyor şimdi.

Bir kış günü uyan ey Zergan,
Ben, size ne yaptım, diye bize bağırsana!..
Yağmur sularıyla coşup, sellerle yatağını taşırsana;
Sana attığımız çöpleri suratımıza savursana!
Sendeki çöpler, belediyemizin şanındandır;
Sana layık değiliz artık, şu ölü halimize bakıp anlasana!

Uyan ey Zergan Deresi, uyan!
Dalgalarınla coşup, kaynaklarından fışkırsana,
Kızıltepe ovasını turlayıp, yeniden yaşam bulsana,
Bize yoldaş olup, tarihimizi anlatsana!..
Ya da, bize yeni bir tarih yazsana…
Kükre ihtişamınla, bir atılım yap!
Fokurdayarak sıçra yatağından;
Dalgalarınla coş, heybetinle koş!
Uyandır bizi derin uykudan, suratımıza isyanını haykırsana!

23.05.2010
M. Nazım Güler



info@mnazim.com
www.mnazim.com
http://www.mnazim.com/showthread.php?tid=6&page=12