Bir dost arıyorum kendime; sevincimde de üzüntümde de hep aklıma gelen, ilk onun kapısına koşacağım. Gücümün bittiği yerde yine ondan medet umacağım, sevgisi kalbimi tamamen dolduran. Onunla olmak için can atacağım, onunla beraberken zamanı unutacağım, ayrılmayı hiç istemeyeceğim.
Bir dost arıyorum kendime; hatalarımı gören ama beni kırmayan, nezaketle uyaran, şefkatle doğru yolu gösteren. Diğer insanlar arasında küçük düşmemem için bana yardım eli uzatan. Darda kaldığımda yanıma koşan. Sıkıntılarımı gideren. Umutsuzluğumda umut veren, çaresizliklerimde teselli eden.
Bir dost arıyorum kendime; benden hiç bıkmayan, benden hiç sıkılmayan. Gece gündüz demeden her çaldığımda kapısını beni buyur eden. Ona karşı bir hata ettiğimde kin tutmayan, bana sırt dönmeyen, özür dilediğimde beni bağışlayan, geçmişi yok sayan.
Evet, bir dost arıyorum… Ama galiba boşuna arıyorum. İnsanlarda pek vefa kalmamış gibi. Düşsen bir tekmede sözde dostun atıyor sana. Hata etsen yine sözde dost ulu orta yayın yapıyor. Bir arasan, iki arasan, üçüncüde bıkkınlık geliyor o sözde dosta. Birde hata edeceğiz dosta, oda bize kin tutmadan bağışlayacak ha, çook zor…
Ama Rabbim, Sen öyle değilsin. Bu aradığım dosttaki özelliklerin fazlası bile var Sende. Üstelik istediğim dosttan daha dost ve yakınsın bana. Galiba yine yanlış yerde aradım, meğer istediğim dost senmişsin Rabbim. İyiki varsın ve kalbimdesin.
(o güzel, gerçek dostları tenzih ediyorum, onlara sevgiler.)