Yokum artık, rahat bir nefes al nihayet beni tanıdığından beri !
Yokluğumun farkına varır mısın acaba, keşke yanımda olsaydı der misin acaba? Benim senin için sıraladığım keşkeler senden de benim için çıkar mı acaba ?
Yürütemedik biz, yaşatamadık sevgiyi, sana gitmek düştü bana beklemek. Sana kabuğuna çekilmek düştü, bana fırtınalar gibi esip gürlemek ama olmadı kimselere zararım sadece kendi canımı yaktım ara sıra da sana rastladım.
Mutluluk kısa sürdü hüzün ise uzun. Beni az mutlu ettin çoğu zaman kalbimi kanattın, hiçbir zaman sırt dönemedim sana. Tükenmez bir kalemle yazmışım seni kalbime tükenmedi sevgin bu yüzden, bir türlü silemedimde.
Yeri geldi kızdım, kırıldım, huysuz çocuklar gibi ağladım, bağırdım. Ama bir seni sevmek huyumdan vazgeçemedim. Şimdi kalbimi koparıp attım da, zindanlara kapattım da, yinede seni unuturum sanma! Sen hep benim “deli isyanımsın” bende “baş belan”…
Bunlar artık son satırlar.
İster ebedî vedam say, ister yine kendi kendime konuşmalarımdan biri.
Ne yaşandıysa yaşandı, hepsi artık geçti ve bitti. Yaşananlar unutulur hatıralar birgün silinir mi bilmem ama ömrümün koca bir yılı, 365 günü, seninle doldu. Sevgin gece gündüz mesai yaptı yüreğimde hiç yalnız bırakmadı beni. Unutmak için işte tün bu günleri saatleri ömrümden geri almaları gerekir, buda mümkün değil işte…
Geride bıraktığımız günler geliyor aklıma, beraberliklerimiz “acemi sevgimiz” ve ayrılıklarımız “isyankar vedalarımız”. Doğum günümde bile aramamıştın beni ve ben o gün sabaha kadar ağlamıştım, tek tek aşk şarkıları çalmıştım ve hepsine eşlik etmişti gözlerim. Otuz sene sonra tıpkı doğduğum an gibi ağlayarak merhaba demiştim yeni hayatıma.
Şimdi üç ay sonra ise buruk bir tebessüm dudağımda.
Keşke bu kadar inatlaşmasaydım sensizlikle, keşke aşkımı bile bile, göre göre bir kez daha yanaşmasaydın kalbime…
Neyse… olanlar oldu, sitem yok artık bugün. Bunlar sadece bir sevdanın son sözleri ve özeti.
Hani dedin ya “o kadar şey yaptım yinede mutlumusun” diye, “evet” dedim ya bende “sen varsan ben hep mutluyum” dedimya hani, gerçekten o an dünyalar kadar mutluydum, bir seviyorum demen dünyalara bedeldi, görüyorsun ya beni mutlu etmek sadece tek kelimelikti. O gün sandım ki ben bir daha hiç ayrılmayacağız. Ben sana “ben senin baş belanım” dedim, sende “bende senin” dedin. Ben o gün sandım ki, sen gerçekten geri geldin ve bir daha hiç gitmeyeceksin. Yeniden yüreğimi bedenime dar edip gideceğini hiç tahmin edemedim…
Sen hep gittin ya, hep yanıbaşımdaydın ama hem çok çok uzaklardaydık birbirimizden hem de hemen yanıbaşımızda. Ne kadar kopsakta birbirimizden her zaman gözlerimizin önündeydik, halde böyle olunca gönlüm asla kıyamadı sana. Hani o şarkıda diyor ya, “ seni benim kadar kimse sevemez diye” bak ne doğruymuş meğer, şaşıyorum bazen kendime nasıl da katlandım bu kadar sevgisizliğe. Başkası olsa üç gün beş gün beklerdi ama benim kalbim bir türlü vazgeçemedi çünkü o gerçekten sevmişti… benden sonrada sevenin olur elbet ama sanmıyorum ki benim kadar sevebilsinler. Sevmek kolay zor olan sadakat.
İlk kez şimdi ayrılığımıza kopukluk girecek. Sen gittin ama aynı şehirdesin halâ, bu kez ilk defa giden ben olacağım ve yalnızlığımı da alıp başka bir şehre gideceğim. Bilmiyorum sevgin beni orda bir başıma mı bırakacak yoksa kalbime azık mı olacak.
Sen daha yanıbaşındayken, gözünün önündeyken unuttun beni. Şimdi uzaklara gidince gönlüne bir sızı düşer mi, adım diline düşer mi, hayalim gözüne düşer mi bilmiyorum. Ve bilmiyorum dilinden bir kere olsun keşke çıkar mı?
Çok şey istemedim senden bir tek sevgindi isteğim ama şimdi son bir isteğim var, o iki küçük kol düğmesi varya, hani bizim gibi ayrı kolda, bizim gibi ayrı yolsa olan, o koldüğmelerini bari aynı kola iliştir biz kavuşamadık bari onlar kavuşsun. Giymeyiver bir gömleyini de yeterki aynı kolunda o iki düğme dursun ebediyyen. Ve oldu olacak son kez hayali dansımızı yapalım, kapa gözlerini ve şarkıyı başlat, bir yetmez en az üç kez şarkıyı başa almak gerek…
Seni öne yazmıştım yürek atamasında, güzeldikte iki deli. Ne olduysa oldu aramız bozuldu. Hasret rüzgarları çok erken esti, ayrıldık sevgilim doymadım sana. Sen gönlünü bana çok gördün amma al bu gönlüm naçar gönlüm, deli gönlüm sana hediyem olsun, yağmur da ağladı ikimiz için. Ve ben aşk dilencisi de oldum da sayende. Galiba biz bu aşkı en çok şarkılarda yaşadık. Aslına bakarsan çoktan unuturdum ben seni çoktan da ahh bu şarkıların gözü kör olsun işte.
Çenem düştü yine, açılınca susmuyor biliyorsun. Önce şu gözlerimi bir sileyim sonrada müsadeni istiyeyim…
Tamamdır, zoraki gülümsememi taktım suratıma, gözümede toz kaçtı zaten o yüzden sulandı, artık veda zamanı !...
Ömrümün bir koca yılı hatta birazda fazlası, mutluluğum mutsuzluğum herşey güzeldi seninle. Sevdiğime pişman asla olmayacağım. Ben bu sevgiyi alnımın akıyla, yüreğimin en saf yeriyle yaşadım. Sevmek sevilmek güzeldi bende karşı koymak istemedim aşka ve sevdim. Bu sevgi herşeye değerdi…
Şimdi yine sorsan şimdi yine mutluyum derim, şimdi yine gelsen şimdi yine severim…
Ne kadar gitsende, ne kadar terketsen de bil ki, gidemediğin tek yer benim yüreğim. Ne kadar sussan da bu suskunluk seni seviyorum diyor. Ve bu ayrılık mecburiyet kokuyor…
İtirazım yok artık demekki böyle mutlu olacaksın, anlayamasam da senin bahanelerini, bana ters gelsede mazeretlerin, dediğin olsun deli isyanım.
Hep mutlu ol…