Bugün günlerden Pazar, kuzenim askere gidecek, onu uğurlamaya Koyulhisar’a geldik. İkindi sonlarına kadar anneannemlerdeyiz. Daha sonra da önce konvoy ardında da eğlence için salona gidilecek. O saate kadar işim güzcüm yok avare avare dolanıp duruyorum.
İkindi ezanından sonra hafif hafif yağmur çiseliyor. Ohh tam yürümelik bi an. Kendimi dışarı atıyorum bahçe kapısından ve anında müdahale geliyor annem ve anneannemden “kızım ıslanırsın, nereye.” Şşştttt. Beni bana bırakın bakalım, gezintiye çıkıyorum. Ziyarete gidiyorum. Çocukluğumu ziyaret edeceğim az sonra.
**************************************************
Yola düşerken niyetim bu değildi aslında. Sadece sessiz sokaklarda yağmur altında öylesine yürüyecektim ama işte yürüdükçe her adımda bir hatıra çıktı yaşandıkları yerden her biri canlandı gözümde tek tek. Çocukluğum adına ne varsa işte hepsi bu sokakta.
Dala ilk adımlarda saklambaç oynarken duvardan kayıp içine düştüğüm güller selamlıyor çitlerin arkasından. Sonra yol boyunca eşlik ediyor bana gerek ağaç yapraklarından gerekse çubuklardan yaptığımız gemilerimizi yarıştırdığımız küçük su kanalı. Ağaçlar henüz yapraklanmadı. Eğer yaprakları olsaydı, kesin ceviz ağacının yaprağından yaptığımız yeşil sular ve küçük böcekler üzerinde denediğimiz ilaç terkipleri, yani bilim çalışmalarımız da mutlaka el sallarlardı oldukları yerden.
Sokağın başına gelince gördüğüm manzara içimi burkuyor. Oynarken biricik enerji kaynağımız olan elma ağaçlarımızdan biri kesilmiş, oysaki sırf o elma uğruna duvardan üzerine arkadaşımın düştüğü o büyük taş hala yerli yerinde duruyor. Nede korkmuştuk sırt üstü o taşa çakıldığında. Birkaç adım daha attığımdaysa; aşağı mahallenin çocuklarının bize saldırmak için geldiklerini görüyorum. Allah’tan “kont” var o yetişir imdadımıza, çocuklar geldikleri gibi giderler nasıl olsa. Aslında yaramaz çocuklar değildik, mahallemizden bir yerede gitmezdik ama nasıl olmuşsa olmuş bir husumet işte.
Mahallemizde zaten altı ev vardı. Arkadaşlarımızın ikisi yerliydi ama bizler ancak yaz tatili yada hafta sonları gelebiliyorduk ama buda yetiyordu bize; oyun üzerine oyun, keşif üzerine keşif, rengarenk bir dünyamız vardı. He-man ve she-ra karakterlerimizdi, en sevdiğimiz oyunsa; güzellik mi çirkinlik mi? Topu topu dört bazen de beş çocuk günü yetiremezdik kendimize. Annelerimiz zorlamasa girmeyecektik evlerimize.
     *************************************
Ahh! İşte sığınağımız. Mekânımız olan tepe halindeki tarla da yerli yerinde duruyor. Evim kadar kıymetli orası benim için. Ee ruhumuzda keşif arzusu var nede olsa, sürekli o tarlaya keşif turlarına çıkardık. Asker nizamı tek sıra halinde dolanırdık o tarlada. Badem ağacını bulduğumuz günkü heyecanımızda orda duruyor işte. O küçük yılanı gördüğümüz yerse mahcup bakıyor hala. Tarlada bolca çedene ağacı vardı ve bizim sığınağımızda çedene ağaçlarının çevirdiği tam bir oda görünümündeki yerdi, üstelik oturmamız için taşlar bile vardı sığınağımızda. Şimdi oda göz kırpıyor karşıdan.”hadi gel biraz otur, söyle abinle Rıfat’ta, Feridun’da gelsin yine tek sıra halinde keşfe çıkın ama bu defa yılan öldürmek yok”diyor.
-“yoook” diyorum kibarca. “ hepsi şimdi bir köşede, sadece ben varım burda, bende tek cesaret edemem oraya çıkmaya.” el sallayıp vedalaşıyoruz birbirimizle. Arkamı dönüp geri dönüyorum, sınırımız bu kadar. Beş on adımdan sonra bir papatya takılıyor gözüme. “meraba” diyor “yine taç yapacak mısın benden? Ona da gülümseyip geçiyorum.
- Aaa acaba menekşelerde atçımı? Yine bahçeye koşup kuytuları aransam mı? Yine toplar öğretmenime götürürdüm.
Neyse, oda bir dahakine.
********************************************
Mahallenin büyük çocukları yani ablamlar akşamları saklambaç oynarlardı. Sayıları bizden çoktu, oyunları çok zevkli olurdu. Onlar eğlenir bizse somurtarak onları izlerdik çünkü almazlardı aralarına bizi. Tabi bizde onları kızdırmak için elimizden geleni yapardık bu defa da.
Oohh! Şimdi onlarda yok ya... =))