Geçiyor yýllar haber vermeden, hiç sormadan, bir de bakýyor ki insan mazide kalmýþ tüm yaþananlar. Oysa daha dün gibiydi çocuk oyunlarý, okula baþlanýlan ilk gün, lise yýllarý, arkadaþlarla gezme sefalarý derken evlilik telaþý, daha dün gibiydi tüm bunlar.
Kurulmuþ bir sürü hayal vardý. Ýdealler hayat gailesinin yanýnda geri çekilmek zorunda kaldý ve hep baþka bahara ertelendi. Baharlar baharlarý kovaladý ve yapýlmak istenenler yapýlmasý zorunlu olan þeylerin dünyasýnda pek yer bulamadý kendine. “Olsun” dendi, “nasýlsa her þey sevdiklerim için” buydu tabiki kalplerin en güzel tesellisi. Sevdiklerimizin mutluluðu nede olsa bizimde mutluluðumuz demekti.
Yeni gelen yýllar hayatýmýza yeni yüzler sokarken, gidenler de beraberinde aþina yüzleri götürüyordu. “Ne iyi arkadaþtý” diye baþlayan dost yâdlarý gittikçe çoðaldý. Ömür çoðaldý, anýlar çoðaldý ama git gide yaþanacak günler azaldý. Alýnacak ve verilecek nefesler de azaldý. Süre azaldýkça akýl daha çok baþa gelmeye baþladý. Akýldan geçirilen günler hesaptan da geçer oldu. Bazen mutluluklar araladý perdeyi bazen de kýrýlan kalplerin hüznü. “þimdi bir fýrsatým daha olsaydý yapar mýydým acaba böyle” sorusu takýlýr oldu akýllara. Ama iþ iþten çoktan geçmiþti. Her þey mazide tozlara karýþmýþtý. Arkadaþlarýn çoðu ya yoktu hayatta ya da görüþülmüyordu artýk. Bu yüzden de fazla üstelenmeden aralanýyordu mazinin kapýsý. Hayattaki ve görüþülen dost ve yakýnlarýn kýymeti artýyordu belki, en azýndan bu iþe yarýyordu geçmiþe yolculuk.
Ýnsan her aynaya baktýðýnda geçmiþine bakar bence. Aynada gördüðü yüzü ona geçmiþini gösterir, bakýþlardaki mana, yüz hatlarýnýn duruþu ve çizgiler… Hepsi maziden bize birer hatýradýr aslýnda. Belki bunun gençken farkýna varýlmaya bilir ama azýcýk birikilmiþ yýllar varsa hayatta, mutlaka ayna önünde yolculuða çýkýlmýþtýr geçmiþle, yüzleþmiþtir kendisiyle ve doðrularý, yanlýþlarý bir bir vurulmuþtur yüzüne.
Hayat öyle veya böyle akýp gitmekte, herkes kendi hissesine mazi biriktirmekte. Ýçinde bulunduðumuz þu anda belki fark edemiyor olabiliriz bunu ama bir gün aynaya bakýnca geçmiþimizi görmekten mutlu olacak mýyýz acaba? Aynalar yalan söylemeyeceðine göre, bu günden yarýný düþünmek gerekmez mi? Kendi kendimizden utanarak acý bir tebessümle bakmak yerine, gururla hoþ bir tebessümle bakmak daha güzel deðil mi aynalara?
Mutluluk da kendi dünyamýzda mutsuzlukta, aslýnda her þey bizde saklý. Hayatta pek çok engel var, belki bu yüzden yeri gelir can yakarýz, belki de güç gösterisi uðruna feda ederiz sevdiklerimizi. Hayata tutunabilmek uðruna belki de hislerimizi köreltiriz. Çekilen sýkýntýlar bizleri bunaltmýþtýr belki. Ama bilmeliyiz ki; hiç bir acý dünyayý zindan ettirmez. Her ne olursa olsun hayat elde bir kere var, giden de gelmez buda bir gerçek. Tüm hýrs ve arzular ne kalp kýrmaya deðer nede hiçbir fedakârlýk hayattan vazgeçmeye sebeptir. Orta dengeyi bulmalý ve öyle yaþamalý. Geriye dönüp baktýðýnda yüzü gülmeli, gülümseyebilmeli…
Hayat ne kýrmak için var nede kýrýlmak. Akýl ve kalp öyle bir denge kurmalý ki; insan ne körü körüne kendini unutup ta yaþasýn, nede ezilip hor görülsün. Elde tek bir sermaye var; sevgi ve hoþgörü. Bunu kendine rehber edinip kýrmadan ve kýrýlmadan yola devam etmeli ve yolun sonu geldiðinde de artýk aynalarýn ona gülümseyeceðini bilmeli…