NASIL EYLEMCÝ OLDUM
     
     

Ýnsan uzun süre iþsiz kalýp “Ne iþ olsa yaparým abi !” kývamýna gelince iþ zorlu da olsa deðerli oluyor. Muhasebecinin yanýnda ayak iþleri, sanýrým iþlerin en yorucusu idi. Akþam eve gelince, Amerikan kovboylarý gibi ayaklarý yüksekçe bir yere koymadan dinlenmek olanaklý deðildi. Benim on oniki dakikalýk militanlýk deneyimim de muhasebeci Emin abinin yanýnda çalýþtýðým o bir haftalýk döneme rastlar.

      O gün defterdarlýk, adliye, ilçe ve anakent belediyeleri, Bað-Kur, SSK derken yaklaþýk otuz devlet dairesine yüz kadar evrak yetiþtirmem gerekiyordu. Mesainin bitimine on beþ dakika kala sigorta dýþýndaki tüm evraký daðýttým. Elimde yalnýzca aylýk , dört aylýk bildirgeler kaldý. Bunlar en önemlileri ama ters yönde, diye en sona býraktým. Son günü de olsa, beþ dakikalýk iþ nasýlsa ulaþtýrýrým diye düþünüyorum.

      Öyle bir olasýlýk yok ama, yetiþtiremezsem sigorta müþteriyi, müþteri patron Emin abiyi, o da beni bir güzel haþlar, hatta oyar. Evet evet oyar, bundan adým gibi, hatta patronumun adý gibi eminim.

      Elimdeki son kâðýtlarla sigortaya yöneldiðimde, içime “Korktuðum baþýma mý geliyor” kuþkusu düþmeye baþladý. Tam geçeceðim yolun üstünde bir kalabalýk. Sanýrým bir sendikal eylem; topluca oturuyorlar. Biri konuþuyor, ötekiler týk çýkarmadan dinliyor. Ama benim de tam eylemin yapýldýðý yoldan karþýya geçmem gerek. Durumun ivedi. Beni korkutan da eylemcilerin geçit vermez duruþu. Sanki bana karþý sessiz sessiz “Oyduracaz oyduracaz !” sloganý atýyorlar.

      Kalabalýðýn sol tarafý ana yol, taþýt trafiðinden geçilmez. Ardý deniz. Sað yandan dolaþsam sigortaya yirmi dakikada ulaþamam. Bu durumda açýk açýk ve sýradan oyulacaðýz.

      …

      Topluluðun saðýndan geçmeyi denedim; oturanlar, ellerinin dýþýyla git git ettiler. Sol yana yöneldim, orada da aynýsý. Dakikalar hýzla geçiyor. Topluluðun en sakin yeri ortasý. En iyisi yarýp geçmek. Daldým oturanlarýn arasýna. Tam ortaya geldim, ne olduysa orada oldu. Sanki ben içimden “Eylemci kardeþler zaman daralýyor. Baþka geçecek yer yok. Ne olur, þuradan geçeyim de þu son günlü bildirgeleri vereyim; yoksa halim duman” dememiþim de “Hayde bre yoldaþlar, bir halay çekelim. Yer gök inlesin. Emperyalizmin yerli iþbirlikçisi patron dinlesin” demiþim gibi hurra ayaklanýverdiler. Kendimi bir anda halayýn içinde buldum.

      Dakikalar azalýyor, tehlike çanlarý çalýyor, ben halay çekiyorum. Saðýmdaki de solumdaki de kollarýmdan, omzumdan mýh gibi kavramýþ durumdalar, kurtulma olanaðým yok. Yekinip kurtulmaya çalýþýyorum; onu da “Bu ne miskinlik, haydi kýpýrdayýn biraz” anlayýp daha da hýzlanýyorlar. Arada ayaklarým yerden kesilip havada bir kaç tur attýðým oluyor. Bir yandan da kurtuluþ yolu düþünüyorum.

     …
      Çaresiz, “Arkadaþlar, benim iþim acele. Mesai saati dolmak üzere; býrakýn da iþi yetiþtireyim” diye yüksek sesle baðýrmaya baþladým. Tam mesai saati derken , bir anda ötekiler de ayaða fýrladý. Aralarýndan biri elini havaya kaldýrdý:

      - Çalýþma saatleri uygar ülkeler düzeyine indirilsin. Angaryaya soooon!

Arkadan hepsi birlikte:

- Vur vur inlesin, kalleþ patron dinlesin !

      Ne yapsam iþe yaramýyor. Ýþten atýlýrým, diye baðýracak oldum, topluluk “Keyfi iþten çýkarmalara son” diye gürledi. Daha da galeyana getirmiþ oldum.

      Zaman da geçiyor, ne etmeli ? Polis kalabalýk hareketlenince kordonu daraltmýþtý. Bari bir imdat çýðlýðý atayým, dedim; ama boþuna, halaycýlar devam, oturanlar yine ayakta. Hep birlikte baðýrýyorlar:

- Ýmdaaaattt ! Emeðimiz gaspediliyor.

      …

      Hiç bir þey iþe yaramýyor. Ben çare çare diye saðýma soluma bakýnýrken, biri de gelip ayaðýma basmaz mý ? Acýyla öyle “Ciiyaaakk” diye bir ses çýkardým ki, yer gök inledi. Topluluk da slogan atmak için fýrsat kolluyor. Yine oturanlardan biri ayaða kalktý:

      - Katil, oligarþi. Ýþkenceye son !

Ardýndan yine “Vur vur Ýnlesin!”.

Artýk son umudum polisler. Halay döndükçe gözlerinin içine içine bakýyorum. Ne çare, sanki onlara da “Memur kardeþler kurtarýn. Mesai saati bitti bitiyor. Bildirgeleri ulaþtýramazsam patron beni önce oyar, sonra iþten atar” der gibi bakmamýþým da “Heeyy polis kardeþler, güvenlik emekçisi yoldaþlar; eylemci kardeþlerine destek ver. Katil oligarþiye, satýlmýþ patrona hizmet etme” demiþim gibi, avuçlarýný patlatýrcasýna beni alkýþlýyorlar.

Halayýn biteceði yok. Aklýma baþka çözüm yolu da gelmiyor. Artýk çalýþma saati içinde sigortaya ulaþamam. Müþteri aðýr para cezalarýný yedikten sonra olacaklarý düþünmek bile istemiyorum.

      …

Bazý beklenmedik olaylar olur ya, ben çaresizlik içinde dönerken, bir þangýrtý duyuldu. Eylemcilerden bir kýsmý sýrtlarýný kocaman bir vitrin camýna dayamýþlar, aðýrlýða dayanamayan cam büyük bir þangýrtýyla kýrýldý. Ardýndan bir karýþýklýk, arkadaþlarýn elleri yüzleri cam kýrýklarýndan kan içinde. O karýþýklýkta polis eylemcileri daðýtmaya çalýþýyor. Ben birkaç cop darbesiyle kurtulup son dakikada bildirgeleri yerine ulaþtýrdým.

      Ýþyerine vardým; Emin abi özlemle yolumu gözlüyormuþ:

      - Ne oldu?

Bu kadar iþi bitiremeyeceðimi, olumsuz yanýt vereceðimi düþünmüþ olmalý; her iþi tastamam bitirdiðimi söyleyince bir büyük aferin çekti.

      Önceki elemaný çok beceriksizmiþ; sorumsuzmuþ. Bu iþin yarýsýný bile bitirip gelemezmiþ. Gösterilere, eylemlere de çok düþkünmüþ. Ha bir de halaya meraklýymýþ. Halay çeken bir topluluk görmesin, bitene kadar oradan ayrýlamazmýþ. Aramýzda kalsýn, komünist miymiþ neymiþ ?

Neyse ki, ben iyi çýkmýþým.