Sapsarı bir bozkır üzerindeki gökyüzüydü gözlerin
Tek bir buluta muhtaç olmadan o bozkırı sen yeşerttin
Azrail’e bile meydan okurdu hep sözlerin
Milyonluk bir mezarlığı o sözlerle sen dirilttin

Şafağındaki kırmızıydı bayrağın
Damarlarında dolaştı milyonların
Uykudaki sayısız ahmağın
Kalplerinde söktü senin şafağın

Kutuptaki buzul parçasıydı umudumuz
Emperyalizmin nefesiyle eriyen
Senin soğukkanlılığın onu korudu
Kurtardı dünyayı emperyalizmin selinden

Şimdi güneşle yarışır oldu ampuller
Hepsi seni gölgede bırakmak ister
Ama bir türlü kabullenemezler
Güneşin gölgede bırakılamayacağını
Ve sen olmasaydın onların da olamayacağını