Nasýl da kendi güzelliðini umursamýyor. Kimbilir aklýndan neler geçiyor, keþke saçlarýný tarayan ben olsaydým. Ne yazýk ki sadece onun güzelliðini seyretme þansýna sahibim. Aralýk dudaklarý, aklýndan geçirdiði, yüreðinden gelen, dile getiremediði sözlerin neler olduðunu düþündürüyor bana. Acaba düþüncelerini dile getirmek istememesinin nedeni ne? Duyanlarýn deðiþecek tavýrlarýndan mý korkuyor yoksa sözlerine hiç aldýrmamalarýndan mý? Bilirim, ikisi de acý verir, acaba onunla konuþsam ne yapardý, ya beni bir köþeye atarsa, ya inanýr ama aþkýma karþýlýk vermezse? Ne kadar benziyoruz aslýnda birbirimize, ikimizi de harekete geçmekten alýkoyan korkularýmýz var. Korkularýmýzý geride býrakýp ilerleyemedikçe, mutsuzluðumuzda saklý mutluluðumuz içinde yaþayýp gidiyoruz bir baþýmýza. Yaþamak mý dedim, yaþadýðýmý hissediyor muyum sanki ben? Ya o, yaþadýðýnýn ne kadar farkýnda? O benim gibi deðil, arkadaþlarý, ailesi bir iþi, hobileri var. Peki, bunlar yeterli mi, insana yaþadýðýný hissettirmeye?

Ne kadar mutlu oluyorum, onun þarký söylerken, gözünde oluþan pýrýltýlarý görünce. Yaþadýðý sevinci ve huzuru, adeta içimde hissediyorum. Benden gelen sevgiyi hissediyor mu acaba? Hiç bir üzüntüsünü kimseyle paylaþmýyor, sadece ben tanýðým onun sessiz gözyaþlarýna. Benim farkýmda olsaydý, gözyaþlarýný benden de saklardý her halde. Ýþte bu yüzden ona açýlamam, kendi varlýðýmý ona sunamam. Kendini tek özgür hissettiði alandan onu soyutlayamam. Ayný zamanda kendimi ondan mahrum etmeyi göze alamam. Nasýl anlatabilirim ona korkularýnýn yersiz olduðunu? Bana kim anlatabildi ki bunun böyle olduðunu, ben ona anlatabileceðim. Yine de anlatmak istiyor iþte insan. Ya kendi korkularým, ama benim korkularýmýn çözümü, onun korkularýnýn çözümüne baðlý. Evet iþte bu doðru. Eðer onun korkularýyla baþ edebildiðini görsem, belki ben de kendi korkularýmýn peþinden giderdim. Bunun için, içinde düðümlenenleri, onu düðümleyenlerle paylaþmasýný istiyorum.

Bu kolaya kaçmak deðil mi? Aslýnda öyle, kolaya kaçmanýn cazibesine kapýlmayan kaç kiþi var ki, þu dünyada. Kolaya kaçmak, sonuca ulaþmayý saðlýyor mu peki? Zaman zaman aslýnda, amacýnýn, ihtiyacýnýn, önceliklerinin ne olduðuna ve ne kadarýnýn neye raðmen saðlandýðýna baðlý, sonuca ulaþýp ulaþmamak, bir de sonuca ulaþýp ulaþmadýðýnýn farkýnda olmak. Ben onu seyrederek, dinleyerek, mutluyum. Onun güzelliðini yudum yudum içime çekiyorum, hele o güzel yüzünde hýnzýr bir bakýþ ya da utangaç bir gülümseme yakalayýnca, mutluluðum doruða çýkýyor. Ya onunla konuþabilsem, üstelik o bir de bana karþýlýk verse, bir defa olsun görmeyi isteyerek bana baksa, gözlerimin içine bakarak konuþsa. Ýþte bu hayallerimin en büyüðü, en güzeli, en yücesi, en hiçbir zaman gerçekleþmeyeceði. Yine de insan alemde hayal ettiði müddetçe yaþarmýþ, onun yaþadýðýný bildikçe ben de hayal etmeye devam edeceðim. Kimbilir belki bir mucize olur, bir gün de o benimle konuþmaya baþlar, bana içini döker. Benimle konuþsa, neler derdim acaba ona, sessizliðimi korumalý mýyým yoksa? Belki benimle konuþmak hoþuna gider, hiç olmazsa paylaþmanýn verdiði huzuru içinde hisseder. Ürkek bir ceylan gibi, konuþursam onu kendimden uzaklaþtýrabilirim, evet kararýmý verdim, burda sessizce onu seyredip, benimle konuþacaðý aný bekleyeceðim. Þimdi bir umudum var, en büyük hayalimin daha da yücesi, birgün onun benimle konuþmaya ihtiyaç duyacaðýnýn ihtimali. Aslýnda bu zaman yaklaþmýþ bile olabilir. Kimseye içini açmýyor, sadece benim yanýmda gözyaþlarýný serbest býrakýyor, o zaman bile vücudu hýçkýrýklarla sarsýlmýyor. Nereye kadar insan derdini içine atabilir ki, eninde sonunda o da dýþarý vurmak isteyecek hislerini. Ýþte o zaman ben yanýnda olacaðým, olmayan kollarýmla ona sýmsýký sarýlacaðým. Madem ki ben onu böylesine çok seviyorum, elbet bir gün hissedecektir sevgimi, þimdi huzurla uykuya dalabilirim, her zaman yaptýðým gibi onu sevgiyle izlemeye devam edeceðim, onun benimle konuþacaðý aný bekleyeceðim.