Günlük siyasi tartışmaların doruk noktasına ulaştığı günlerde, içinizi saran karamsarlık duygularını atmak için neler yaparsınız! Yoksa o tartışmaların bir parçası olup heyecan içinde tuttuğunuz tarafı savunma psikolojisi ile sağı solu kırıp döker misiniz?

Diliniz sivri, üslubunuz ağır, içiniz dolu mu? Muhataplarınızı yaralayıcı sözler kullanmaktan çekiniyor musunuz yoksa tam aksine “ fırsat gelmişken şuna bir haddini bildireyim” mi diyorsunuz?

Hayatı boyunca Kemal Tahir okumamış, okumuşsa da anlamamış, İdris Küçükömer’in varlığından bihaber, insan hak ve hukukunu bostan hıyarı zanneden cehl-i mürekkeplere sinirlenir misiniz?

Dini ya da dinleri, dinlerin tarihini ve kutsal kitapları, tarihi oluşumunu, gelişimini, toplumlar üzerindeki etkisini ve bu etkilerden oluşan muazzam tepkilerini bilmeyenlerin allamelik taslamaları sizi rahatsız eder mi?

Toplumu kendi değer yargılarına göre veya tapındığı ideolojinin kalıplarına sokmak için elli türlü takla atan, aklınızla, zekânızla alay eden toplum mühendislerine tepki mi gösterirsiniz, yoksa nemelazımcılık mı oynarsınız?

Yaşadığınız ülkede olaylara ve gelişmelere seyirci mi kalırsınız, size dayatılanları kayıtsız şartsız benimser, boyun mu eğersiniz, yoksa “ Hey, yavaş ol! Ben de varım ve ben sadece benim, kendimim!” mi dersiniz?

Resmi tarihteki – biraz da duygularınızı okşayan- allama pullama, pohpohlama, hamaset, böbürlenmelerin cazibesine mi kapılırsınız, yoksa “ ben şunları bir derinlemesine araştırayım sonra da kendi fikirlerimi olgunlaştırayım” mı dersiniz?

Siyaset ve tarih, din, dinlerin içindeki bölünmeler, mezhepler, hizipler, tarikatlar…

Toplum içindeki sosyolojik bölünmeler, bu bölünmelerden doğan kinler, nefretler…

Öte taraftan bölünmelerin etkisiyle kenetlenmeler, sosyal ve psikolojik dayanışmalar…

Ahlaksızlığa, şerefsizliğe, yalana, talana, yağmaya, duygu ve düşünce sömürüsüne, bitmek tükenmek bilmeyen yükselme ve hükmetme hırsına…

İnsani hasletlere, sevgiye, aşka, vefaya, inanca, özgürlüklere, örtünme hakkına, soyunma hakkına, düşünmeye, düşünceyi ifade etme hakkına…

Fikir ve düşünce sahiplerine, felsefeye, edebiyata, romana, şiire, denemeye, mektuplara…

Daha onlarca niceliği olan insana özgü niteliklere…

Yerine göre karşı çıkar sesinizi yükseltir misiniz, yerine göre ilginizi verir araştırır mısınız, yerine göre siz de içinde bulunur, destekler misiniz?

Tolstoy’u mu seversiniz Dostoyevski’yi mi? Tolstoy’un saçının, sakal ve bıyığının cazibesine mi kapılırsınız yoksa edebi diline mi hayransınız?

Gorki’nin çocukluğundaki bizzat Gorki olup şöhret sahibi olmayı mı, yoksa Çiganok olup kısacık hayata özgürlüğü ve haylazca yaşamayı sığdırmayı mı seçersiniz?

Yaşar Kemal’in İnce Memed’i mi, Aziz Nesin’in Zübük’ü mü olmak istersiniz?

Veysel’in uzun ince yolunda yürürken; kendi ceylanınızı sazınızla avlamak hissi yaşadınız mı hiç?

Yunus’un İlahi aşkına ortak oldunuz mu?

Mevlana’nın sözlerindeki derin anlamları es mi geçtiniz yoksa ellerinizi başınızın arkasında birleştirerek; bizzat yaşıyormuşçasına düşünüp kendi anlamlarınızı da onların içine yüklediniz mi?

Sadi’nin, Hafız’ın kıssalarından hisseler çıkardınız mı? Azrail’i Bağdat’ta görüp Semerkant’a kaçmak isterken aslında ölümle randevunuzun Semerkant’ta olduğunu tahmin ve hayal edebildiniz mi?

En önemlisi: Siz, siz misiniz? Benliğinizdeki kişi size mi ait yoksa elinizle başkalarına mı teslim ettiniz!

Kimseyi değil, sorularımla kendimi sorguluyorum. İçimdeki “ben”dir hedefim…




Cahit Kılıç

İstanbul, 13 Mayıs 2010