Ben hiç uyumam.

Beni siz yaptýnýz, böyle tasarladýnýz, kardeþlerinizi yoketmek için varettiniz beni.

Bunu siz istediniz.

Öyleyse... hodri meydan.

Ýçinizde en uykusuzlarýn bile er geç uyuduðunu, uyuyakaldýðýný bilirim de... ben asla uyumam. Aklýmýn ucundan geçmez, beni tasarlarken düþündüðünüz amaca ters düþmek. Ne için varsam onu düþünürüm gece gündüz.

Tetikte beklemek dersiniz ya hani siz. Ýþte oyum ben. Ta kendisiyim, tetikte beklemenin.

Sizin en karanlýk tutkunuzum ben.

Tetiðime dokunan parmaðýnýza ilettiði ne kadar karanlýk hayalleri varsa beyin dalgalarýnýzýn, bende can bulur hepsi. Benim menzilimde sönerken canlar, can bulur sizin en kana susamýþ istekleriniz, bana olan tutkunuzun o müthiþ temasýnda.

Hiç yan bakmayýn bana. Neyseniz siz, oyum ben.

Güç isteyene gücüm, kan isteyene devayým ben.

Taraf tutmam asla. Menzilime koyduðunuz ne varsa yokeder ve asla dönüp bakmam ardýma.

Bugün senin eline geçer, cehennemi sererim karþýtýnýn ayaklarýna. Yarýn ateþimden kurtulanýn elinde, sen durursun çýplak ve çaresiz karþýmda. Bir dokunuþ yeter, bakmam hiç renge, davaya. Tek renk bilirim renklerden: kýrmýzý.

Eline geçtiðim beyaz sanýr kendini... ve siyah bilir beni doðrulttuðunu. Oysa ben kýrmýzý görürüm her þeyi. Bugün ötekini... Yarýn seni...

Bir gün savaþ alanlarýnýzda boy gösteririm, bir baþka gün daðlarýnýzda.

Bir gün ezik bir gencin titrek parmaðý ucunda tararým okul koridorlarýnýzý, bir baþka gün saçarým "özgürlük" diye yollara düþene, o gün beni elinde tutanýn özgürlük anlayýþýný.

Hangi fraksiyonun zulasýnda çoðalýrsam çoðalayým, eninde sonunda kabusa çeviririm sokaklarýnýzý.

Dedim ya, neyseniz siz, oyum ben. Uyumam hiç, beklerim tetikte. Bir kez varettiniz ya beni, duramazsýnýz artýk önümde. Arkamda olan hep siz olasýnýz istersiniz... ve önümdeki de öteki.

Karanlýk tutkularýnýzýn en kanlý hayallerine ulaþmak için yarattýnýz bir kez beni. Saklasanýz da en gizli kuyulara... dalmam, dalamam sizi rahat býrakacak uykulara.

Üstelik bir baþka tutkunuzun en karlý metasýyým artýk modern zamanlarda.

Gemilerin ambarlarýnda günlerce yol alýrým, kara Afrika'ya... sarý Asya'ya... Bildiðim tek renge boyamak için oralarý... onulmaz bir tutkuyla sevdiðiniz koyu bir kýrmýzýya.

Ýþte buradayým... tam orta yerde.

Güce susamýþa... ateþten suyum.

Belinde durduðuma... kibirli utkuyum.

Tümden yoketmek istermiþ kimi düþseverleriniz beni. Boþ laf, derim. Hiç kýzmam, öfkeden kýzarýp bozarmam hiç. Beni varedenlerin soðuk ellerinde, takýrdar ve iþimi görürüm.

Ta ki... ellerinde can bulduðum o adamlardan baþkasý kalmayýncaya dek ortada, sessizce iþlevimi yerine getiririm.

Ama þunu da iyi bilirim:

Canlarý söndürmek için varedildim ben, boþ oturamam, eninde sonunda ve ne yapýp edip bulurum bir yolunu... o soðuk ellerin sahibi kibirli ve karanlýk yüzlere, doðrulturum namlumu.

Ve þunu iyi belliyesiniz isterim:

Tümden bitmedikçe bana olan hastalýklý tutkunuz, er geç söndüreceðim hepinizin içinde yanan o ateþi.

Çünkü ben, hiç uyumam.