- Midemi bulandırdı!

- Benimde.

Akıl hocalarından aldığı dersler, meyvesini veriyor sandı. Akıllanmak, reddedilmeyecek kadar çekiciydi. Ama akıllanmadı. Aksine kıllandı. Kıllandıkça da yerinde duramaz oldu. Tüy dökmek için işe yarayan, her ne varsa, eliyle bir kenara itti. Kader; köşedeki evde, annesiyle yaşayan kadının adıydı. Bilemedi. Göremedi. Haliyle de bakamadı.

- İçime sinmedi!

- Var bir şey. Var.

Araştırmacı ruha sahipti. Bıkmadan, usanmadan araştırıyordu. Araştırdıkça da karıştırıyordu. Fark etmiyordu. Mevla’sını bulmak için arıyordu. Oysa Konya şehri hava yoluyla yakındı. Çok biliyordu. Kara yolu tercihi oldu.

- Nereye kadar saklayacak?

- Hiç, işte!

Pes etmek kitabında yazmıyordu. Yazmayı unuttuğunu ise aklına getiremiyordu. Aradığını bulamadığı zamanlarınıysa, yaşanmamış kabul ediyordu. Yaşanmayınca da yaşlanmayacağı aklına geliyor, neşeleniyordu. Saklı olan hiçbir şey yoktu. Duvara yüzünü dayayıp, gözlerini kapatmış olanlarsa çoktu. Haberi yoktu.

- Karanlık işleri sevmiyorum.

- Aynen.

İnsan Kaynakları konusu, uzmanlık alanıydı. Temiz ve sağlam kaynak yapması da bundandı. Çok kaynak yaptığı için, gözlerini koruması gerekiyordu. Hal böyle olunca da karanlığı çok sevmiyordu. Ama kaynak yapa, yapa arada kaynayıp gitmesini de biliyordu. Koca tencerede kaynayan çorbaya özenip, kaynıyordu. Ateşli olmasına sebep olan şeyde buydu.

Sıradan yaşıyorum. Kimseden hesap sormuyorum. Bir tek hayattan hesap soruyorum. Hesabı getiriyor. Ödüyorum.

-Üstü kalsın. Diyorum.

Saklıyım. Ama gören gözlerin önündeyim.